ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ ΜΕΛΙΤΩΝΑ (ΦΩΤΟ)

Προχθές Κυριακήν, 4ην Ὀκτωβρίου, ἐπὶ τῇ τοῦ Ἁγίου Ἱεροθέου Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν, ἐτελέσθη εἰς τόν μεγαλοπρεπῆ Ἱερόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς Ἁγίας Τριάδος Χαλκηδόνος ἡ εἰς διάκονον χειροτονία τοῦ π. Θεοφάνους Μαβινάκη, καταγομένου ἐκ Καβάλας, ὁ ὁποῖος θά διακονήση εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χαλκηδόνος. Τήν χειροτονίαν ἐτέλεσε, κατά παράκλησιν τοῦ ἐπιχωρίου Ποιμενάρχου Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἤσκει καθήκοντα Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, ὁ ὁποῖος ἀπηύθυνε πρός τόν νεοχειροτονηθέντα τήν ἀκόλουθο προσλαλιά. 

Ὁσιώτατε καί ἀγαπητέ Ὑποδιάκονε Θεοφάνη, 

Μέ τήν παράκλησι τοῦ Σεβ. Ποιμενάρχου σου πρεσβυτέρου ἁγίου ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος, κωλυθείς λόγῳ ἀναθέσεως αὐτῷ ἑτέρας ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης, ἡ ἐλαχιστότης μου σέ προσκαλεῖ σήμερον ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων νά λάβῃς τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί νά καταστῇς διάκονος τῆς Ἐκκλησίας καί διάκονος μυστηρίων Θεοῦ. «Στέφανον χαρίτων, λοιπόν, δέξῃ σῇ κορυφῇ» (Παροιμ. 1, 9), ἐντός ὀλίγου, κύπτων τά γόνατα ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ Καθεδρικοῦ τούτου Ἱεροῦ Nαοῦ, ὅπου ἐπί αἰῶνας ἱερουργεῖται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό μυστήριον δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, καί σταυρώνων ἐπ’αὐτῆς τάς χεῖρας σου, θά δεχθῆς τήν πραγματικήν θεοφάνειαν, τήν ὁποίαν φέρει κατά ἀγαθήν συγκυρίαν τό συστατικόν τοῦ ὀνόματός σου, Θεο-φάνης. Τήν θεοφάνειαν ταύτην, τήν ὁποίαν καλεῖσαι νά βιώσῃς κατά τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς σου, ὡς πραγματικήν θεοφάνειαν, διακρινόμενος τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων, ὡς Θεοῦ διάκονος καί ὡς διάκονος τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου, καί μάλιστα εἰς τήν ποικιλοτρόπως δύσκολoν ἐποχήν μας, ἐδῶ εἰς τήν ἱστορικήν Χαλκηδόνα. 

Ἔχεις, ἀδελφέ, τό προνόμιον νά καλεῖσαι νά διακονήσῃς εἰς χῶρον Ἁγίων, εἰς τήν Χαλκηδόνα, ὅπου χορεῖαι μαρτύρων καί ὁσίων καί δικαίων, πατέρων καί προπατόρων καί κλεινῶν Ἱεραρχῶν καί ἁγίων κληρικῶν, μέ προξάρχουσαν τήν πολιοῦχον τῆς Χαλκηδόνος, Ἁγίαν Μεγαλομάρτυρα Εὐφημίαν, τῆς ὁποίας τό θαῦμα καί ἡ φήμη διακηρύττονται καί ἄδονται ἀνά τούς αἰῶνας ἀνά τήν οἰκουμένην, ὡς σφραγίσασαν τόν Τόμον τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί κατοχυρώσασαν θαυματουργικῶς τόν Τόμον τοῦ Ὀρθοδόξου Δόγματος, τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Κυρίου μας, ὡς θά ἔλεγε καί σήμερον ὑπό τούς θόλους τοῦ ἱεροῦ τούτου Καθεδρικοῦ Ναοῦ ὁ πολιός καί ἀλησμόνητος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζῆς. 

Καλεῖσαι ὅμως, Ὁσιώτατε Ὑποδιάκονε, κατά τό παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀπό τῆς σήμερον πού εἰσέρχεσαι ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Καταπετάσματος, εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, νά σπείρῃς τήν χαριζομένην σοι Δωρεάν, τήν Θείαν Χάριν δηλαδή, ὄχι φειδομένως, ὄχι μέ τσιγγουνιά, ἀλλά καρδιακά, ὁλοκληρωτικά, ὥστε νά θερίζῃς τόν καρπόν της ἀπό τήν εὐημερίαν κατά Θεόν τῶν ἀνθρώπων, νά τήν θερίζῃς ἐν εὐλογίαις, καί ὄχι καταναγκαστικά, νά μή δίδῃς δηλαδή φειδομένως τό δοθέν σοι, ἐπαναλαμβάνω, δωρεάν χάρισμα καί τάλαντον. Διότι, «ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία κοινότης πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ζοῦν καί ἀπό τήν ἐμπειρίαν τοῦ ἤχου ἐν τῷ χώρῳ», ὡς ἔγραφε προσφάτως ὁ σεβαστός Ποιμενάρχης σου. Δηλαδή δέχονται τό χάρισμα μέ ὅλας τάς αἰσθήσεις των, ὁλοκληρωτικά. 

Νά εἶσαι δέ βέβαιος, βεβαιότατος, ὅτι μόνον ἱλαρόν δότην, δηλαδή αὐτόν πού δίδει ἀπό καρδιᾶς, ὁλοκληρωτικά, ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί ἐν τέλει τόν στεφανώνει μέ τόν στέφανον τῆς ζωῆς. Ἱλαρός δότης ὑπῆρξεν ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας, ὁ Ὁποῖος, ἐπειδή ἀκριβῶς ὑπῆρξεν ἱλαρός δότης, «ὅτε προσηλώθη τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, τότε ἐνεκρώθη τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ∙ ἡ κτίσις ἐσαλεύθη τῷ φόβῳ Του καί ὁ ᾅδης ἐσκυλεύθη τῷ κράτει Του∙ οἱ νεκροί ἐκ τῶν τάφων ἀνέστησαν καί εἰς τόν ληστήν ἠνεώχθη ὁ παράδεισος» (πρβλ.στιχηρόν ἑσπερινοῦ Α΄ἤχου). 

Προσκαλεῖσαι εἰς τόν Ἱερόν Θυσιαστήριον τῆς θείας καί ἀπολύτου ἀγάπης, ὅπως τήν περιγράφει ἀνωτέρω ὀ θεῖος ὑμνωδός, ὅπου δέν χωροῦν πάθη καί ἀνθρώπιναι μικρότητες, φόβος καί ἅδηςκαί νέκρωσις καί ληστεῖαι καί φθόνος καί ἀδικία, αἱ ἀνθρώπινοι δηλαδή, γενικῶς, ἀδυναμίαι. Εἰς αὐτό τό Θυσιαστήριον εἰς τό ὁποῖον χειροτονεῖσαι καί εἰς τά Ἱερά Θυσιαστήρια τῆς Χαλκηδόνος πού θά διακονεῖς ἐπικρατεῖ, -καί πρέπει νά ἐπικρατῇ- μόνον τό οὐσιωδέστατον συστατικόν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία «πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, ἡ ὁποία οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α'Κορ. 13, 7-8). Ἡ ἀγάπη, τήν ὁποίαν καθ’ ἡμέραν θά βλέπῃς ὕπερθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἐν τῷ θείῳ προσώπῳ τοῦ ὑπερυψωμένου Ἐσταυρωμένου Κυρίου, ὁ Ὁποῖος, Θεός ὤν προαιώνιος, ἄναρχος καί ἀνέκφραστος, ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ὡς Θεάνθρωπος, ὅπως διετύπωσαν θεοπνεύστως οἱ ἐξ ὅλης τῆς οίκουμένης Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, διά νά μᾶς διδάξῃ καί νά πραγματώσῃ αὐτήν τήν ἀγάπην διά τῆς ἰδικῆς Του σταυρικῆς θυσίας. Διά τοῦτο ἀκριβῶς καί εὑρίσκεται πάντοτε ὑπερυψωμένος ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριος, ὁ Σταυρός ὕπερθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί τοῦ Τέμπλου τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Ναῶν μας, διά νά μᾶς ὑπομιμνήσκῃ διαρκῶς τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. 

Σύ, ἀδελφέ Ὑποδιάκονε, ὀφείλεις ἀπό τῆς σήμερον, νά ὑπερβαίνῃς τά ἀνθρώπινα, καί νά γίνεσαι «οἰκτίρμων, καθώς καί ὁ Πατήρ ἡμῶν (ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς) οἰκτίρμων ἐστι». Διά νά εὕρῃς χάριν καί ἔλεος καί νά λάβῃς τόν στέφανον τῆς ζωῆς, -ἴσως πολλάκις κατά τήν κληρικήν σου σταδιοδρομίαν καί ἀκάνθινον πειρασμικόν στέφανον-. Ὀφείλεις ὅμως νά ἀκολουθῇς πάντοτε τό Εὐαγγελικόν, «καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31). Καί ποιός ἀπό ἡμᾶς ἄραγε δέν θέλει νά τόν ἀγαποῦν οἱ συνάνθρωποί του, νά τόν προστατεύουν καί νά μή τόν ἀδικοῦν; Ἡμεῖς ὅμως ὅλοι, καί οἱ ἐκ τοῦ ἱεροῦ καταλόγου ἀκόμη, διερωτῶμαι, ἄν ὡς ἄνθρωπο σάρκα φοροῦντες καί τόν κόσμον οἰκοῦντες, τηρῶμεν τήν εὐαγγελικήν ταύτην ἐντολήν καί ἐάν ἀγαπῶμεν ὄχι μόνον τούς ἀγαπῶντας ἡμᾶς, ἀλλά καί «τούς ἐχθρούς μας καί ἐάν ἀγαθοποιοῦμε καί ἐάν δανείζουμε (ἀγἀπην), μηδέν ἀπελπίζοντες, διά νά ἔχωμεν μισθόν καί νά γίνωμεν υἱοί Ὑψίστου», ὅπως πρέπει νά γίνῃς καί σύ ἀπό τῆς σήμερον υἱός Ὑψίστου, γνωρίζων καλῶς καί σήμερον, ἀλλά καί μέ τήν βιωματικήν ἐμπειρίαν πού θά ἀποκτήσης ἐκ τῆς διακονικῆς καί ἀργότερον καί τῆς ἱερατικῆς σταδιοδρομίας σου, ὅτι ὁ καλῶν σε Κύριος «χρηστός ἐστιν καί ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς» (Λουκ. 6, 35). 

Μή λησμονῶμεν, Ὁσιώτατε Ὑποδιάκονε καί ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ὅτι οἱ ἀνθρωποι εἴμαστε οἱ ξεγελασμένοι φίλοι τοῦ κοσμικοῦ χρόνου, ὁ ὁποῖος ὅταν ἐκδαπανᾶται εἰς τήν αἰχμαλωσίαν τοῦ πόθου τῆς ἀπολυτότητος, παρά τό ὅτι ὁ χρόνος τόν περιορίζει, τότε βασιλεύει ἡ μικροψυχία, ἡ σκληρότης, ἡ κακία, ἡ ἀδικία καί ὅλα τἀ παρομαρτοῦντα εἰς τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν καί ἀσθένειαν, ἡ ὁποία λησμονεῖ τήν ἀθάνατον ψυχήν καί ὑπηρετεῖ μέ τά αἰσθήματα μόνον τό χωματἐνιο σῶμα. 

Σύ ὅμως, ἀδελφέ Θεοφάνη, ἀπό τῆς σήμερον ἐγκαταλείπεις τόν κοσμικόν χρόνον,καθαρίζεσαι «ἀπό συνειδήσεως πονηρᾶς» καί εἰσέρχεσαι εἰς τόν λειτουργικόν χρόνον, κατά τόν ὁποῖον σέ μιά στιγμή ζῆς, καί ζοῦμε, ὅλο τό μυστήριο τῆς Θεανθρωπίνου Θείας Οἰκονομίας, ὁλόκληρο τό μυστήριον τῆς Χαλκηδόνος, πού ἐδογμάτισαν οἱ ἐδῶ συνελθόντες Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὅταν δεητικά θά ἁπλώνῃς τό ὀράριό σου κατά τήν ἐκφώνησι ὑπό τοῦ Ἱερουργοῦ ἱερέως τοῦ «Λάβετε, φάγετε....», ἤ τοῦ «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...», δηλαδή ἀπό τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, νά γνωρίζῃς ὅτι παρόν εἶναι ὅλο τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας, τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Δηλαδή, τήν ἐντολήν τοῦ Χριστοῦ: νά μεταλαμβάνωμεν μετά καθαροῦ συνειδότος τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς συγχώρησιν πλημελημμάτων, εἰς Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίαν, εἰς βασιλείας οὐρανῶν κληρονομίαν, εἰς παρρησίαν τήν πρός Αὐτόν» καί, ἀσφαλῶς, «μή εἰς κρῖμα ἤ εἰς κατάκριμα»∙ νά ζῶμεν ἐμπειρικά τήν ἐξ ἀγάπης σταυρικήν θυσίαν Του∙ τήν νέκρωσιν καί τήν ταφήν Του∙ τήν τριήμερον ἐκ νεκρῶν ἀνάστασίν Του∙ τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδόν Του∙ τήν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός Καθέδραν Του∙ καί, τέλος, τό σπουδαιότερον καί οὐσιωδέστατον διά τόν φθαρτόν καί παροδικόν ἄνθρωπον, τήν Δευτέραν καί ἔνδοξον πάλιν- ὄχι πλέον διδακτικήν καί θαυματουργικήν καί σταυρικήν αὐτήν τήν φοράν- ἐν τῷ κόσμῳ Παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά Παρουσίαν κρίσεως ἐν ἀγάπῃ καί δικαιοσύνῃ ζώντων καί νεκρῶν, δικαίων καί ἀδίκων, ἐρχομένου μετά δόξης πολλῆς, δορυφορουμένου ὑπό πληθύος Ἁγγέλων καί Ἁγίων καί δικαίων καί ὁσίων.

Εἰς αὐτόν τόν ἀέναον λειτουργικόν χρόνον εἰσέρχεσαι, ἀδελφέ,διά τῆς Χάριτος καί τοῦ Ἐλέους τοῦ Κυρίου «παρακατατιθέμενος Αὐτῷ καί τήν ζωήν καί τήν ἐλπίδα σου ἅπασαν», καί τόν ὁποῖον λειτουργικόν χρόνον σε προτρέπω πατρικῶς νά τόν καταξιώνῃς διαρκῶς εἰς ζωήν μυστικήν, ζωἠν προσευχητικήν, ἀλλά καί εἰς ζωήν διακονικῆς πάντοτε προσφορᾶς, ὥστε νά ἀξιωθῆς τοῦ διαδήματος, τό ὁποῖον ἔλαβεν ὁ Ἀρχιδιάκονος καί Πρωτομάρτυς Στέφανος, ἐλέγξας εὐθαρσῶς τήν «μανίαν τῶν διωκτῶν» του –πού σήμερον πλέον εὐτυχῶς, ἐμφανῶς τοὐλάχιστον, δέν ὑπάρχουν- διά να ἴδῃς ἐν τέλει τόν καλοῦντα σε Σωτῆρα Κύριον «καθήμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός», τοῦ Ὁποίου ἡ βασιλεία δέν ἔχει τέλος, ὄπως ἔχωμεν τέλος, ἀργά ἤ γρήγορα, οἱ θνητοί ἄνθρωποι. 

Καί νῦν, Ὑποδιάκονε Θεοφάνη, μέ τήν εὐχή καί εὐλογία τοῦ θεοφιλοῦς Ποιμενάρχου σου ἁγίου Χαλκηδόνος κυρίου Ἀθανασίου,τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητριοπόλεως, τῶν οἰκογενῶν καί φίλων σου, καί παντός τοῦ περιεστῶτος λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐπί πλέον δέ καί κυρίως τοῦ συμπαρόντος κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν νέφους τῶν Ἁγίων τῆς Χαλκηδόνος, μέ προεξάρχουσαν τήν Ἁγίαν καί θαυματουργόν Εὐφημίαν, εἴσελθε εἰς τόν ἱερόν γνόφον τῆς Παναγίας Τριάδος,ὥς ποτε Μωϋσῆς ὁ Θεόπτης καί Ἠλίας ὁ ἔμπυρος οὐρανοδρόμος, καί γενοῦ ἀληθής καί ἔμπυρος διάκονος μυστηρίων Θεοῦ, εἰς τά ὁποῖα καί αὐτοί οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἀρχάγγελοι, τά πολυόμματα, τά χερουβείμ καί τά σεραφείμ, τά λειτουργικά δηλαδή πνεύματα τοῦ Θεοῦ, τά εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα, δέν μποροῦν νά ἐγκύψουν, παρά μόνον παρίστανται μέ σκυμμένας τάς κεφαλάς ἐνώπιον τῆς δόξης Κυρίου κατά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ἄδοντα ἀκαταπαύστως τό «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς δόξης Σου. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός καί Σωτήρ. Ἀμήν.