H ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού
Έχουμε συνηθίσει, ανέκαθεν, να βλέπουμε τον χρόνο σαν εχθρό θανάσιμο. Λέμε «ο πανδαμάτωρ χρόνος» και εννοούμε σχεδόν ανεπιφύλακτα «ο χρόνος ο φονιάς». Λες και το ρήμα «δαμάζω» είναι συνώνυμο του «φονεύω». Όμως, αν αυτή μπορεί να είναι η γενική εντύπωση του επιπόλαιου κοσμικού ανθρώπου ή του εν γένει αδιάφορου, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να είναι η γνώμη του ανθρώπου της πίστεως, και δη του χριστιανού. Και μια και ο Σεπτέμβριος είναι, ως γνωστόν, η αρχή της Ινδίκτου, − δηλαδή του λεγόμενου Εκκλησιαστικού Έτους− δεν θα .ταν άστοχο να δούμε λίγο, επ'ευκαιρία και του Ιανουαρίου, τη βασική διαφορά ανάμεσα στην κοσμική και χριστιανική θεώρηση του χρόνου.
Εκ προοιμίου, μπορούμε να πούμε ότι, ενώ στην έναρξη του κοσμικού έτους (Ιανουάριος) ακόμη και ο χριστιανός κινδυνεύει, από τη ματαιότητα του εορταστικού σκηνικού να παρασυρθεί σε θλιβερές μόνο σκέψεις για το χρόνο και τη ρευστότητα των εγκοσμίων, δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο, ούτε στο ελάχιστο, με την αρχή της «Ινδίκτου» (Σεπτέμβριος). Βέβαια, θα πεί κανείς, πόσοι σήμερα, ακόμη κι. από τον κόσμο της Εκκλησίας, «παίρνουν είδηση» ότι στο Φανάρι γίνεται κάθε 1η Σεπτεμβρίου πανηγυρική έναρξη του Εκκλησιαστικού Έτους, που θεωρείται επισημότατη Εορτή (με ειδική στον Πατριαρχικό Ναό Ακολουθία, υπογραφή του κώδικα της νέας Ινδικτιώνος από τον Πατριάρχη και τους Αρχιερείς και εν συνεχεία ανάλογες στο Πατριαρχικό Γραφείο προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις μεταξύ του Πατριάρχου και του πρώτου τη τάξει εκ των Αρχιερέων, κ.ά.).
Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο