Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Μακαρίου Γρινιεζάκη
Συμπληρώνονται σήμερα, 25 Δεκεμβρίου 2013, ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, σαράντα χρόνια ἀπό τήν ἡμέρα πού ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους μας ἔλαβε τόν τρίτο βαθμό τῆς Ἀρχιερωσύνης, χειροτονηθείς ἀπό τόν μακαριστό προκάτοχό Του, Πατριάρχη Δημήτριο, Μητροπολίτης Φιλαδελφείας.
Σέ κάποιους τό διάστημα αὐτό τῶν σαράντα ἐτῶν ὑπενθυμίζει τό βραχύ τῆς ζωῆς, σέ ἄλλους πάλι μοιάζει μέ μεγάλο κεφάλαιο, μέσα στό ὁποῖο μπορεῖ κανείς νά βιώσει καταστάσεις καί ἐμπειρίες μοναδικές καί ἀνεπανάληπτες. Τελικῶς, ἀξιολογεῖται ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο ἀπό τά ἔργα του ἤ ἀπό ὅλα αὐτά πού ἀφήνει πίσω του ὡς κληρονομιά καί παρακαταθήκη, ἀλλά κυρίως ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς του. Εἰδικά, ἐμεῖς οἱ κληρικοί πολλές φορές ἐκδαπανούμαστε σέ μιά σειρά ἀπό πρακτικοκοινωνικά ἔργα, γιά νά ἔχουμε λόγο νά ζητοῦμε τήν τιμή ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τήν Ἐκκλησία. Ὅμως, στόν προσωπικό μας ἀπολογισμό συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ καταξίωση τοῦ κληρικοῦ δέν βρίσκεται σέ τέτοιου εἴδους ἐπιτεύγματα, ἀλλά σ᾽ αὐτήν τήν ἴδια του τήν προσωπικότητα. Σημασία δέν ἔχει αὐτό πού κάνουμε ἀλλά αὐτό πού εἴμαστε.
![]()
Γιά νά εἰσχωρήσει κανείς στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά βρίσκεται σέ κατάσταση θυσίας. Τό πρόσωπο πού εἶναι προσκολλημένο στόν ἑαυτό του χάνει τό νόημα τῆς ζωῆς. Κι αὐτός πού ἐξέρχεται ἀπό τόν ἑαυτό του, ἁπλῶς καί μόνο γιά νά ἀποκτήσει περισσότερα πράγματα, δέν προχωρεῖ πρός τή ζωή ἀλλά μόνο πρός τό θάνατο. Πόση σοφία καί ἐμπειρία περικλείει ὁ λόγος τοῦ Πατριάρχου μας, σέ μιά προσπάθεια ἀποτίμησης τῶν σαράντα ἐτῶν τῆς ἀρχιερατείας Του:
«Ἔχω συμπληρώσει, μέ τή χάρη καί τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, σαράντα χρόνια ἀρχιερωσύνης ἐκ τῶν ὁποίων τά περισσότερα ἐδαπάνησα στόν Πατριαρχικό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εὐχαριστῶ καί δοξάζω τό Θεό γι᾽ αὐτό, ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι τό πολύ τελείωσε. Μετά ἀπό αὐτή τήν πολύπαθη καί μαρτυρική πορεία, θέλω νά πῶ σέ ὅλους ὅτι ὑπάρχει ἕνας ἄλλος τρόπος ὑπάρξεως καί ζωῆς. Νά κάνουμε κάτι γιά τούς ἀνθρώπους. Ὄχι ἁπλῶς νά κάνουμε καλούς ἀνθρώπους, ἀλλά νά τούς μάθουμε νά νικοῦνε τό θάνατο».
Ὁ πλούσιος καρπός πού βγαίνει ἀπ᾽ αὐτά τά σαράντα χρόνια ζωῆς καί προσφορᾶς εἶναι τούτη ἡ ὁμολογία: «Νά μάθουμε τούς ἀνθρώπους νά νικοῦνε τό θάνατο». Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Πατριάρχου μας εἶναι, βασικά, μιά ἔκρηξη φωτός πού καταυγάζει καί ἑρμηνεύει ὅλη Του τή ζωή, αὐτή πού προηγήθηκε καί αὐτή πού ἕπεται, γιατί τό πολύ τῶν σαράντα ἐτῶν δέν βρίσκεται στά ἐξωτερικά γνωρίσματα ἤ στόν ὄγκο τῆς δουλειᾶς Του, ἀλλά στόν τρόπο τῆς ζωῆς Του.
Ἔτσι, ἀθόρυβα καί σιωπηλά, ὁ Πατριάρχης μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ χρόνος ἀποκτᾶ δύναμη καί δίνει νόημα σ᾽ ὁλόκληρη τήν κτίση, ὅταν ἡ ζωή μας μαρτυρεῖ τή νίκη κατά τοῦ θανάτου. Καί ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέσα στό χρόνο (40 χρόνια) μᾶς κρίνει καί παράλληλα μᾶς στηρίζει, γιατί ἀκριβῶς εἶναι τόσο ἀληθινή καί ἄφοβη, ζωντανή καί τολμηρή.Ἀποπνέει ἄρωμα ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ζεῖ τήν Ὀρθοδοξία. Ζεῖ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί καταργεῖ τό θάνατο, διαλύοντας κάθε μιζέρια καί φθορά καί γεμίζοντας τά πάντα μέ ἕνα φῶς πού δέν τό βλέπεις μέ τά μάτια τοῦ σώματος.
![]()
Ἀναγεννᾶ τά πάντα, «μιμητής γενόμενος» τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος Χριστοῦ, γιατί τό σημαντικό δέν εἶναι νά γεννᾶς, ἀλλά νά ἀναγεννᾶς.
Εὐλαβικῶς καταθέτουμε πρός τό Σεπτό Πρόσωπο τοῦ Πατριάρχου μας ἄπειρο σεβασμό καί υἱϊκή ἀγάπη. Παρακαλοῦμε το Θεό νά Τόν στηρίζει καί νά Τόν ἐνδυναμώνει γιά νά συνεχίσει τό ἔργο Του, πού εἶναι ἔργο Χριστοῦ καί Ἐκκλησίας.
Τελικά, τό μήνυμα πού λαμβάνει κανείς μελετώντας τά σαράντα χρόνια τῆς ἀρχιερατικῆς ζωῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἶναι ἕνα: Ὅπου κι ἄν βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἄν ξεκινᾶ, μπορεῖ νά φτάσει στή νίκη κατά τοῦ θανάτου, ὅπου τά πάντα γίνονται καινά, ὄμορφα, χαρούμενα, ἀναστάσιμα, ἀγαπητικά.