Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΒΟΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ

Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ κύριε Θεόφιλε, μετὰ τῆς περιστοιχιζούσης Ὑμᾶς σεβασμίας Ἱεραρχίας καὶ συμπάσης τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος τοῦ φρυκτωροῦ τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων παλαιφάτου τούτου Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιών, καὶ τῶν παρισταμένων συνεορταστῶν Μακαριωτάτου Πατριάρχου τῶν Ἀρμενίων καὶ Ὁσιολογιωτάτου Λατίνου Κουστωδοῦ καὶ πάντων τῶν παρόντων κατὰ τὴν ἱστορικὴν ταύτην στιγμὴν εὐσεβῶν προσκυνητῶν, 

Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργὲ τῆς Ἑλλάδος, 

Ἐξοχώτατοι ἐκπρόσωποι τοῦ Βασιλείου τῆς Ἰορδανίας, τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Παλαιστινιακῆς Ἀρχῆς, 

Λαὲ τοῦ Κυρίου περιούσιε καὶ πάντες οἱ παροικοῦντες ἐν Ἱερουσαλὴμ ἀδελφοί, 

Ἂν εἰς δεδομένην στιγμὴν τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας «τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος κατεπλάγη ὁρῶν» τὸν Κύριον καὶ δημιουργόν, συντηρητὴν καὶ κυβερνήτην πάσης τῆς κτίσεως «ἐν νεκροῖς λογισθέντα», ἡμεῖς πάντες σήμερον, καὶ μεθ᾿ ἡμῶν σύμπας ὁ κόσμος, μένομεν ἔκθαμβοι πρὸ τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς μαρτυρίας τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδὴ τοῦ ἄρτι ἀποκατασταθέντος καὶ ἀναστηλωθέντος Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Μένομεν ἔκθαμβοι καὶ «μία φωνὴ καὶ ψυχὴ» γινόμενοι ψελλίζομεν αἶνον δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας πρὸς τὸν ἐν τῷ Κρανίου Τόπῳ, τῷ Γολγοθᾷ, σαρκὶ σταυρωθέντα καὶ ἐνταῦθα ταφέντα Σωτῆρα Χριστόν. Μένομεν ἔκθαμβοι πρὸ τοῦ «ἐξαστράπτοντος ζωὴν» Παναγίου Τάφου, «καταπληττόμενοι ὑπὸ τοῦ θαύματος», ὥς ποτε Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Ἰωάννα καὶ Μαρία Ἰακώβου καὶ αἱ ἄλλαι Μυροφόροι, καὶ Πέτρος, ὁ κορυφαῖος.

«Δραμόντες» καὶ ἡμεῖς, ἐκ τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ ἀεὶ συμπορευομένου μετὰ τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ἐν τῇ παραφυλακῇ τῶν Ἱερῶν τούτων σεβασμάτων, τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, δραμόντες, λέγομεν, πρὸς τὸ μνῆμα τοῦ Ζωοδότου, Κυρίου, ὄχι ἀσφαλῶς «θρηνολογοῦντες», ἀλλὰ χαίροντες μετὰ τῆς Ὑμετέρας περισπουδάστου Μακαριότητος καὶ μετὰ πάντων, καὶ «κιρνῶντες συμπαθῶς τοῖς δάκρυσι» τὰ μῦρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἐκτενοῦς δεήσεως, συγχαίρομεν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, κατὰ τὴν ἱστορικὴν ταύτην ὥραν, τὴν ὁποίαν βιώνει ἡ ἐπὶ γῆς στρατευομένη ἐπὶ δύο καὶ πλέον χιλιετίας Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διακηρύττουσα: «Ἴδετε» οἱ πάντες «τὸν τάφον καὶ ἤσθητε, ὁ Σωτὴρ γὰρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος».

Μὲ ἰδιαιτάτην χαράν, συγκίνησιν καὶ πνευματικὴν ἀγαλλίασιν, ἀνταποκριθέντες εἰς τὴν Ὑμετέραν φιλάδελφον πρόσκλησιν, Μακαριώτατε ἀδελφέ, Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, παριστάμεθα σήμερον εἰς τὴν παροῦσαν τελετήν, ἀγαλλόμενοι μετὰ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καὶ τῶν λοιπῶν σεβασμίων ἐκπροσώπων τῶν ἐνταῦθα Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ παρουσιῶν, ἐπὶ τῇ ὁλοκληρώσει τοῦ μνημειώδους τούτου ἔργου, τῇ ποικίλῃ συμβολῇ τῆς ἐκπροσωπουμένης σήμερον ἐνταῦθα ἐντίμου Ἑλληνικῆς Πολιτείας, διὰ τοῦ Ἐξοχωτάτου Πρωθυπουργοῦ αὐτῆς, τῶν Ἐλλογιμωτάτων ἐπιστημόνων τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὴν ἐκλεκτὴν Καθηγήτριαν κυρίαν Ἀντωνίαν Μοροπούλου, ὡς καὶ τῶν ἀπειραρίθμων εὐλαβῶν Προσκυνητῶν τῶν σεβασμάτων τούτων τῆς Πίστεώς μας. Ἐκφράζομεν πρὸς πάντας τὰς θερμὰς εὐχαριστίας τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου διὰ τὴν κατὰ τρόπον ἀντάξιον τῆς ἱερότητος καὶ τῆς σπουδαιότητος τοῦ ὑπερπολυτίμου καὶ μοναδικοῦ τούτου μνημείου ζωῆς, -καὶ ὄχι ἀσφαλῶς μνήματος θανάτου-, συντήρησίν του, διὰ νὰ «εὐαγγελίζηται τοῖς ἐν Σιὼν» καὶ τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης μαθηταῖς καὶ νὰ λέγῃ: «Ἀνέστης ἡ ζωὴ τῶν ἁπάντων, καὶ διελύθη τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, Κύριε, δόξα Σοι». 

Εἰς τὸν σύγχρονον ἀλληλλοσπαρασσόμενον καὶ κατακερματισμένον κόσμον, ὁ Πανάγιος Τάφος, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ἱστάμεθα, ἀποτελεῖ τὴν μόνην πηγὴν τῆς γνησίας καὶ οὐσιαστικῆς καὶ θείας ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, μὴ στηριζομένης εἰς συμφέροντα καὶ εἰς ἀνθρωπίνας ἐπιδιώξεις, ἀλλὰ εἰς τὸν ἑνοῦντα τὰ διεστῶτα Σταυρόν, τὸν φύλακα τῆς οἰκουμένης, τὴν ὡραιότητα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ κραταίωμα τῶν ἐν ἐξουσίαις, τὸ στήριγμα τῶν πιστῶν, τὴν δόξαν τῶν ἀγγέλων, τὸ τραῦμα τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, τῆς ἀδικίας, τῆς ἀκαταστασίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. 

Ἀδελφοί, 

Ἡ ὥρα αὐτὴ εἶναι ὥρα λειτουργικὴ τῆς ἀτελευτήτου Θείας Λειτουργίας τοῦ φανερωμένου ἐσαεὶ «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» Σωτῆρος Χριστοῦ∙ εἶναι δοξολογία εὐγνωμοσύνης «ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν»∙ κλίμαξ ἀνάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν∙ ἕνωσις τῆς χοϊκῆς φωνῆς μας μὲ τὴν ἀγγελικὴν ὑπὲρ πασῶν «τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν» διὰ τοῦ πάθους, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ∙ εἶναι ὥρα σιωπῆς ἀπολύτου∙ μνήμη πάντων τῶν γεγενημένων καὶ τῶν γενησομένων∙ βίωμα θεοσδότου ἐλευθερίας. 

Ἐπὶ τοῦ Τάφου καὶ διὰ τοῦ Τάφου τούτου, τοῦ «σμικροῦ μνημείου» ἀλλὰ καὶ ἀπεράντου καὶ «συνέχοντος τὴν οἰκουμένην πᾶσαν», ἐπὶ τῆς εἰκονιζούσης τὸν Τάφον τοῦτον τὸν Πανάγιον Ἁγίας Τραπέζης ἑκάστου Ὀρθοδόξου Ναοῦ, συνεχίζεται ἡ ζωὴ ἡ νῦν, ἡ πρόσκαιρος, καὶ ἡ μέλλουσα, ἡ αἰώνιος. «Σιγησάτω», λοιπόν, κατὰ τὴν μοναδικὴν ταύτην στιγμὴν τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου «πᾶσα σὰρξ βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω» (Ὕμνος Μ. Σαββάτου, ἀντὶ Χερουβικοῦ). Σιγησάτω προσευχητικῶς πᾶς λόγος χειλέων, ἐνώπιον τῆς ἱστορικῆς συμφωνίας τῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει τριῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, αἱ ὁποῖαι ἀδελφικῶς συνεφώνησαν καὶ συνειργάσθησαν εἰς τὸ θεοφιλὲς τοῦτο ἐγχείρημα. 

Εἰς τὴν κοινὴν ταύτην ἀγαλλίασιν ἡμῶν συμμετέχει πρωτίστως τὸ θεοπρεπὲς ἡμέτερον Γένος, ὁ Ὀρθόδοξος ἑλληνικὸς λαός, διὰ τῆς παρουσίας καὶ συμπροσευχῆς, τοῦ Πρωθυπουργοῦ αὐτοῦ, τῆς Ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἐξοχότητος, κύριε Ἀλέξιε Τσίπρα, ὁ ὁποῖος εἴχετε πρὸ ἡμερῶν καὶ τὴν ἐπέτειον τῶν ὀνομαστηρίων σας, ἐπὶ τῇ θεοτερπεῖ μνήμῃ Ἀλεξίου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς ὁποίας σᾶς συγχαίρομεν, εὐχόμενοι ἐνίσχυσιν καὶ κραταίωσιν διὰ νὰ ὁδηγήσητε τὸ σκάφος τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος εἰς εὐδίους λιμένας, ὡς εἰς ἄλλους «Καλοὺς Λιμένας» τῆς μεγαλωνύμου Κρήτης, λιμένας κατὰ Θεὸν εὐημερίας τοῦ λαοῦ αὐτῆς. 

Μακαριώτατε, 

Τὸ ἡμέτερον Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν Γένος καὶ οἱ ἑκάστοτε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος Ἁγιοταφῖται Πατέρες, διεφύλαξαν αὐτὰ θυσιαστικῶς καὶ μᾶς τὰ παραδίδουν ἀποπνέοντα ζωὴν καὶ εἰρήνην καὶ ἀνάστασιν. Τιμῶμεν καὶ εὐγνωμονοῦμεν τοὺς ἡρωϊκῶς καὶ γενναιοφρόνως φυλάξαντας τὴν παρακαταθήκην τῶν Πατέρων, τοὺς Ἁγίους Τόπους τῆς πίστεώς μας. Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις, ἐνώπιον τοῦ περιλάμπρου Κουβουκλίου τοῦ Παναγίου Τάφου εὐλαβῶς ἱστάμενοι, ὁμοφρόνως καὶ ὁμοφώνως ἀναπέμπομεν πρὸς τὸν Παθόντα καὶ Ταφέντα καὶ Ἀναστάντα Κύριόν μας, ἐν εὐχαριστίᾳ καὶ δεήσει τό: «Σὲ ὑμνοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά Σου ὁ Θεὸς ἡμῶν». Σοὶ εὐχαριστοῦμεν ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας∙ «πάντα γὰρ ἀπέδωκας ἡμῖν». Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!