Επικήδειος λόγος εις μνήμην Δημητρίου Φραγκόπουλου
Γιάννης Θ. Δεμιρτζόγλου (01/10/2017)
Διευθυντής Ζωγραφείου Λυκείου
«Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος…» αποχαιρέτησες, αγαπημένε μας δάσκαλε, τη λατρευτή σου Πόλη, το σχολείο στο οποίο αφιέρωσες τη ζωή σου, την ακριβή σου οικογένεια, τους τρεις σημαντικούς πυλώνες της ζωής σου.
Η είδηση του θανάτου σου με βρήκε την ώρα που ετοιμαζόμουν να πάω στο Ζωγράφειο, το πρωί της Παρασκευής κι όταν πέρασα το κατώφλι του ένιωσα για πρώτη φορά τόσο μόνος. Τριάντα πέντε χρόνια υπηρέτησες με πάθος το Ζωγράφειο. Σε καιρούς δύσκολους και ταραγμένους κράτησες γερά το τιμόνι και έμεινες στη θέση σου όρθιος, άγρυπνος φρουρός όσων σου εμπιστεύτηκαν οι άξιοι προκάτοχοί σου και όσων υποσχέθηκες να αφήσεις στις επόμενες γενιές.
Και μετά… πάντα εκεί, στο πλευρό του Ζωγραφείου, τρία σπίτια μόνο πιο πέρα… Συμπαραστάτης και αρωγός του διαδόχου σου, δάσκαλος, συνάδερφος και πολύτιμος φίλος μου.
Να ανταποκρίνεσαι σε κάθε μου κάλεσμα, να υποδέχεσαι με χαρά και καμάρι τους Ζωγραφειώτες που με νοσταλγία επέστρεφαν στα θρανία της Σχολής, για να φιλήσουν το χέρι του δασκάλου τους, με σεβασμό και δάκρυα στα μάτια.
Πάντα εκεί… με την ίδια αγωνία για το μέλλον της Ρωμιοσύνης, για τη διατήρηση της ελληνικής παιδείας! Μοναδικό σου «ντέρτι», όπως έλεγες, «να κρατηθούμε, να μείνουμε ως πυρήνας».
Και ως γνήσιος δάσκαλος μοναδική σου ελπίδα ήταν η ελληνική παιδεία, η ακατάλυτη δύναμη της ελληνικής γλώσσας και η αστείρευτη ελπίδα, που απορρέει από την ορθόδοξη μας πίστη και από το μεγαλείο της ρωμαίικης παράδοσης.
Πάντα ήσουν στην πρώτη γραμμή, στα μικρά και στα μεγάλα, στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα!
Με φρόνημα νεανικό και με το χαμόγελο στα χείλη παρέδιδες καθημερινά μαθήματα ήθους, δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας, ευγένειας, φιλοπατρίας, αρχοντιάς.
Πιστός στις αρχές σου από τις οποίες δεν εννοούσες να αποκλίνεις, με ευθύτητα, με αμεσότητα, με ασκητική αφοσίωση, με σωκρατική ακεραιότητα, άκαμπτος στις πιέσεις των ισχυρών, δίκαιος και προσιτός, όρισες και φύλαξες τις Θερμοπύλες της παιδείας, «ποτέ από το χρέος μη κινών» και δείχνοντας πάντα τον δρόμο του αγώνα.
Τώρα κοιμήσου, δάσκαλε, τον ύπνο του δικαίου. Αγρυπνούν για σένα οι χιλιάδες μαθητές σου. Αγρυπνούν οι λαμπρές σου κόρες, τα αγαπημένα σου εγγόνια, που εντρυφούν κι αυτά με άριστες επιδόσεις στον χώρο της παιδείας.
Κοιμήσου ήσυχος! Ξύπνησες συνειδήσεις! Αγρυπνά η συνείδηση του σχολείου σου, του Ζωγραφείου, που και τα σκαλοπάτια του ακόμη μαρτυρούν τον κόπο και τις θυσίες σου.
Αντίο, δάσκαλε της καρδιάς μας, δάσκαλε του γένους μας!
Θα σε θυμόμαστε,
θα σε σκεφτόμαστε,
θα σε αγαπάμε!
Θα είμαστε πάντα υπερήφανοι που υπήρξαμε μαθητές σου στο Ζωγράφειο και στη ζωή.
Όσοι είχαμε την τύχη να μαθητεύσουμε κοντά σου μένουμε οφειλέτες. Όχι χρωστώντας χάρη, μα χρωστώντας πράξη. Πράξη καθημερινή και συνέπεια στις αρχές και τις αξίες που μας δίδαξες.
Καλό ταξίδι, φωτισμένε μας δάσκαλε!
Θα μας λείψεις!
