Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ ΠΡΟΣΦΩΝΩΝ ΤΟΝ ΝΕΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΒΕΤΙΑΣ ΜΑΞΜΟ

Σεβασμιώτατε και φίλτατε Μητροπολίτα Ελβετίας και Έξαρχε Ευρώπης κ. Μάξιμε, 

Είθισται, τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπως ο νεοεκλεγείς και χειροτονηθείς ποιμενάρχης μιας δεδομένης Ιεράς Μητροπόλεως, εισερχόμενος στα όρια της λαχούσης αυτώ Εκκλησιαστικής Επαρχίας, γίνεται επισήμως δεκτός από Νομάρχες και Δημάρχους, από τον ιερό κλήρο και πλήθη λαού, με αγήματα στρατού και φιλαρμονικές, να πορεύεται δε μετά φανών και λαμπάδων προς τον Καθεδρικό Ναό για την Ιερά Ακολουθία της Ενθρονίσεώς του. Πρόκειται για ένα έθος το οποίο ομιλεί αφ΄εαυτού για τους στενούς δεσμούς που ανέκαθεν υπάρχουν μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας στην γενέτειρα. 

Ωστόσο, μέσα στην εορταστική αυτή ατμόσφαιρα, και σε περίπτωση που ο εισοδεύων στην Επαρχία του Ιεράρχης προέρχεται από τις κεντρικές Εκκλησιαστικές Υπηρεσίας στην Αθήνα ή από κάποια μακρυνή Μητρόπολη της ηπειρωτικής ή της νησιώτικης Ελλάδος, (πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά), δεν είναι ολίγοι εκείνοι οι οποίοι διερωτώνται: «άραγε ποίος να ΄ναι, και τι να ΄ναι, και τι να φρονεί αυτός ο άγνωστος σε μας νέος ποιμενάρχης, που μας έρχεται σχεδόν «ουρανοκατέβατος»;

Στην περίπτωση της εκλογής σου, κράτιστε Μάξιμε, παρόμοιο ερώτημα είναι αδύνατον να τεθεί. Απλούστατα διότι δεν κατέφθασες «εξ ουρανού» στην Ελβετία και τη Γενεύη, μιας και τυγχάνεις σαρξ εκ της σαρκός ημών των ορθοδόξων πιστών που ζούν στην ευλογημένη και φιλόξενη αυτή χώραεδώ και πολλές γενεές και δεκαετίες. Διότι είσαι ένας δοκιμασμένος κληρικός και Λειτουργός του Υψίστου, που ήλθες ως λαϊκός στην πόλη αυτή το 1989 στη νεαρά ηλικία των 23 ετών, προκειμένου να εισέλθεις στις τάξεις του Ιερού Κλήρου και να διακονήσεις την τότε εν σπαργάνοις ακόμη ευρισκόμενη Μητρόπολη Ελβετίας. Ένας τίμιος εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου, που αρχικά ως Διάκονος, στη συνέχεια δε ως Πρεσβύτερος και Πρωτοσύγκελλος, αγογγύστως και επί τρείς ολόκληρες δεκαετίες ηνάλωσες εαυτόν στην υπηρεσία της Θεοσώστου αυτής Επαρχίας και του εντός των ορίων της λειτουργούντος Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εργαζόμενος με ζήλο και συνέπεια, με επιδεξιότητα και καλαισθησία, με αυταπάρνηση και καρτερία. Και τούτο, συχνάκις υπό αντίξοες και επαχθείς,θα έλεγα, συνθήκες. Σε γνωρίζουμε λοιπόν, Δέσποτα άγιε, και μας γνωρίζεις εκ του σύνεγγυς.

Το τι συνετέλεσε στην προαγωγή σου στο Επισκοπικό αξίωμα και την ανάρρησή σου στο Θρόνο της Μητροπόλεως Ελβετίας το εδήλωσε σαφέστατα η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος την ημέρα της χειροτονίας σου στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Το γεγονός ότι «γνωρίζεις το ποίμνιον της Ελβετίας, τον ψυχισμόν του, την νοοτροπίαν του, τας μερίμνας και τα χαρίσματά του, σου έλεγε ο Πατριάρχης στην προσλαλιά του, αλλά και η μόρφωσίς σου, η ευλάβεια και η ιεροπρέπειά σου, η σοβαρότης σου, η αφιέρωσις και ο σεβασμός σου προς την Μητέρα Εκκλησίαν, και η εκτίμησις την οποίαν τρέφουν διά το πρόσωπόν σου οι συνεπίσκοποί σου εν Φαναρίω και ο Πατριάρχης σου», ήταν οι λόγοι εκείνοι που συνέβαλαν στην ομόφωνη απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου να σε αναδείξουν Μητροπολίτη Ελβετίας εδρεύοντα στην Γενεύη, την κοσμοπολίτικη αυτή πόλη όπου δραστηριοποιούνται ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και πολλοι άλλοι διεθνείς και διαχριστιανκοί Οργανισμοί. 

Σήμερα, Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, αναλαμβάνεις υπό διττήν ιδιότητα το υψηλό διακόνημα που σου ανέθεσε η Εκκλησία.Πρωτίστως, βέβαια, με εκείνην του Ποιμενάρχου μιας Επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά και εκείνην του Προϊσταμένου του Ορθοδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο προ διετίας εόρτασε την πεντηκονταετία του. 

Πολλά θετικά είχαν λεχθεί και δημοσιευθεί από Εκκλησιαστικούς Ταγούς και Θεολόγους κατά το Ιωβηλαίον αυτό, αλλά και σε άλλες περιστάσεις, περί της σπουδαιότητος και της επί πολλές δεκαετίες ανεκτίμητης προσφοράς του Θεολογικού τούτου εργαστηρίου στην Ορθοδοξία και την χριστιανωσύνη γενικά. Να μου επιτραπεί, όμως, να αναφέρω πώς ακριβώς εξελάμβανε την σύσταση του Πατριαρχικού αυτού Ιδρύματος και τι έλεγε στην Εφημερίδα «Το Βήμα» ευθύς μετά την κατάθεση του θεμελίου λίθου του Κέντρου στις 3 Ιουλίου 1966 ένας λαϊκός, ο επιφανής και στοχαστικός δημοσιογράφος Παύλος Παλαιολόγος. Χαρακτήριζε το ιδρυθησόμενο Κέντρο ως ένα ανοικτό «παράθυρο» του Φαναρίου για να αντηχήσει η φωνή της Ορθοδοξίας στον χριστιανικό κόσμο της Δύσεως». Το Ίδρυμα αυτό θα είναι, έγραφε, «Πατριαρχική Πρεσβεία» στην Γενεύη, «ένας άμβωνας στην καρδιά της Ευρώπης και σε μια πόλη με πνευματική παράδοση, απ΄όπου ανεμπόδιστα θα εκπέμπεται η φωνή του Οικουμενικού Θρόνου, που είναι η φωνή της ορθοδοξίας. Κήρυγμα και προβολή, προσέθετε, στην πιο κατάλληλη ώρα και στην πιο κατάλληλη πόλη» (Το Βήμα, 9.7.1966). Και έτσι ήταν εκλεκτή ομήγυρις. 

Είναι αλήθεια ότι επ’εσχάτων η ζωή του Ορθοδόξου Κέντρου υπήρξε ταραχώδης λόγω διαφόρων συγκυριών και όχι μόνον εξ αιτίας οικονομικών δυσχεριών και στερήσεων. Κάποια δε στιγμή εδόθη η εντύπωση πως το παράθυρο που είχε ανοίξει πριν πέντε δεκαετίας έκλεισε, όχι μόνο λόγω δυσπραγίας, αλλ΄ίσως επειδή υπήρξε και μία τάσις εσωστρέφειας. Δεν είναι ανάγκη να τονισθεί, Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας, ότι επείγει το άνοιγμα του παραθύρου αυτού προκειμένου να ξανακουσθεί η φωνή της Ορθοδοξίας στην Ελβετία, στην Ευρώπη, στην οικουμένη, στον κόσμο άπαντα. Δεν είναι δε τυχαίο ότι ο Παναγιώτατος Πατριάρχης μας, στον προαναφερθέντα νουθετήριό του λόγο, έλεγε στην Σεβασμιότητά σου: «να αγωνισθής διά το Ορθόδοξον Κέντρον, ώστε αυτό να λειτουργή συμφώνως προς τον αρχικόν αυτού προορισμόν. Να καταστή δυναμικός τόπος διαλόγου, συνεδρίων, οικουμενικών συναντήσεων και άλλων εκδηλώσεων εις την υπηρεσίαν της ενότητος, της προβολής της Ορθοδοξίας και του Ορθοδόξου πολιτισμού». 

Στο πολυδιάστατο και κοπιώδες έργο που σε περιμένει πεφιλημένε Άγιε Ελβετίας, θα έχεις συμπαραστάτες όλους εμάς,τα λαϊκά τε και κληρικά στελέχη της Επαρχίας σου, που προσδοκούν μια Εκκλησία ζώσα και δυναμική, μια διακονούσα Εκκλησία, μια Εκκλησία τολμηρή, μια Εκκλησία ανοικτή στην κοινωνία και τον κόσμο. 

Και έστω σοι ευλογημένη παρά Θεού η Ποιμαντορία σου. Αμήν.