Δι’ αποφάσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις 8 Ιουνίου 2006 προσαρτήθηκαν εις την Μητρόπολιν Νέας Ζηλανδίας αι μικραί νήσοι Φίτζι, Τόγκα και Σαμόα, εις την ποιμαντικήν καθοδήγησιν του Ιεραποστόλου, τότε Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας κ. Αμφιλοχίου. Ο Σεβασμιώτατος είναι ο πρώτος, ο οποίος έσπειρε το λόγο του Θεού εις το νέο γεώργιον.
Ο π. Μιχαήλ, εκ των νεωτέρων κληρικών της Αρχιεπισκοπής μας, ο οποίος διακονεί στην Αδελαΐδα επεσκέφθη μετά της πρεσβυτέρας του την νήσον Φίτζι. Υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος των όσων περιγράφει ο ίδιος ο π. Μιχαήλ, ο οποίος πλέον είναι ο υπεύθυνος της Ιεραποστολής εις τα συγκεκριμένα νησιά της Μητροπόλεως Νέας Ζηλανδίας.
Επίσκεψη στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή στα νησιά Φίτζι
του π. Μιχαήλ Ψαρομμάτη
Το 2015 είχαμε τη μεγάλη ευλογία με την πρεσβυτέρα Σταυρούλα, να συναντήσουμε τους Ορθόδοξους αδελφούς και αδελφές της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στα νησιά Φίτζι.
Στα νησιά Φίτζι, υπάρχει μια μικρή αλλά αναπτυσσόμενη Ορθόδοξη Ιεραποστολή υπό την Ιερά Μητρόπολη της Νέας Ζηλανδίας, στην οποία υπόκεινται πνευματικά οι νοτιοειρηνικές περιοχές των νησιών Φίτζι, Τόνγκα και Σαμόα. Η Ορθοδοξία στα νησιά Φίτζι εμφυτεύτηκε πρώτη φορά από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αμφιλόχιο Τσούκο εκ Νέας Ζηλανδίας το 2009 και χωρίς αμφιβολία ο Σεβασμιότατος είναι η κινητήρια δύναμη και η έμπνευση πίσω από την επιτυχία του ιεραποστολικού έργου στα νησιά Φίτζι, Τόνγκα και Σαμόα. Παράλληλα η Ιεραποστολή στα νησιά Τόνγκα και Σαμόα αναπτύσσετε. Στη Τόνγκα γίνετε η ανέγερση Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου, έχουν Βαπτισθεί δεκάδες Ορθόδοξοι Χριστιανοί και στη Σαμόα υπάρχει μια μικρή Ορθόδοξη κοινότητα υπό την καθοδήγηση του Σαμοανού ιερέως π. Ιωάννη Peniamina Tapelu.
Μέσα από την ιεραποστολική αυτή προσέγγιση, η Εκκλησία στα νησιά Φίτζι έχει μεγαλώσει σημαντικά από την έναρξή της και τώρα διαθέτει τέσσερις εκκλησίες, ένα μοναστήρι, ένα ορφανοτροφείο, Σπίτι των Απροστάτευτων Γυναικών, τέσσερις Ορθόδοξους ιερείς και δύο μοναχές.
Τα νησιά Φίτζι είναι ένα έθνος περίπου 300 νησιών στον νοτιοανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι πολλά περισσότερο από τα θέρετρα υψηλής αισθητικής που μπορεί να έχουν σαν εικόνα οι άνθρωποι όταν φαντάζονται τα νησιά Φίτζι. Πρόκειται για ένα καταπράσινο, ορεινό, εύκρατο και γόνιμο μέρος της γης. Στατιστικά, λιγότερο από το 35% του πληθυσμού ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ωστόσο οι άνθρωποι φημίζονται για τη ζεστασιά και τη φιλικότητά τους. Τους αρέσει ιδιαίτερα να χαιρετούν τους ανθρώπους με τη λέξη «Μπούλα» που χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους και σημαίνει «γεια σας». Βέβαια, το «Μπούλα» έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτό, γιατί ως ρήμα σημαίνει «Ζω» και το ουσιαστικό «Μπούλα» είναι η ζωή. Γι’ αυτό το λόγο, δεν μπορεί κάποιος να πει «Μπούλα» ήπια ή με μισή καρδιά γιατί απλά πρέπει να έχει ζωντάνια όταν εύχεται «Ζωή» σε κάποιον! Συνεπώς, εάν σκέφτεστε να επισκεφθείτε τα νησιά Φίτσι, μην τρομάξετε όταν κάποιος ντόπιος τσιρίξει μέσα στα αυτιά σας «Μπούλα!!».
Υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων στα νησιά Φίτζι. Οι γηγενείς Φιτζιανοί που αποτελούν περίπου το 50% ισχυρίζονται ότι έχουν αφρικανικές ρίζες. Οι Ινδο-Φιτζιανοί, των οποίων οι πρόγονοι ήρθαν από την Ινδία, αποτελούν περίπου το 43%. Οι περισσότεροι βγάζουν τα προς το ζειν από τη γεωργία, την αλιεία ή δουλεύοντας στην τουριστική βιομηχανία. Το 58% του πληθυσμού θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς, και οι περισσότεροι είναι Μεθοδιστές.
Σε αυτό το περιβάλλον ο ξεκίνησε ο Σεβασμιότατος να μοιράζεται την Ορθόδοξη Πίστη. Στους Φιτζιανούς άρεσε η Ορθοδοξία λόγω των αρχαίων λειτουργικών πρακτικών της Εκκλησίας και της βαθιάς μυστικιστικής της πνευματικότητας. Οι άνθρωποι έχουν επίσης προσεγγίσει τον Σεβασμιώτατο όπου κι αν πάει, σε ορφανοτροφεία, εμπορικά κέντρα, εκκλησίες, και αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις περί Πίστεως.
Με τη Χάρη του Θεού, η Ορθόδοξη Εκκλησία στα νησιά Φίτζι αριθμεί περισσότερους από 200 νεοφώτιστους βαπτισμένους Χριστιανούς, καθώς και πολλούς κατηχούμενους – σημάδι ότι ο αριθμός των πιστών θα συνεχίσει να αυξάνεται.
Υπάρχουν τώρα τέσσερις Ιεροί Ναοί, τρεις στο νησί Βίτι Λεβού και ένας στο νησί Βανούα Λεβού. Στο πρώτο νησί, το Βίτι Λεβού, και συγκεκριμένα στο χωριό Σαμπέτο κοντά στο Νάντι, έχει χτιστεί και τώρα λειτουργεί ο Ιερός Ναός της Αγίας Παρασκευής. Εδώ είναι επίσης η βάση της Ιεραποστολής. Στο ίδιο νησί, στο χωριό Σαουένι, λειτουργεί η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι Ιεροί Ναοί του Αγίου Αθανασίου και Αγίου Νικολάου βρίσκονται στην πόλη Λαμπάσα στο νησί Βανούα Λεβού. Σε κάθε Ιερό Ναό υπάρχει πρεσβυτέριο με κήπο για τον κάθε ιερέα.
Τα νησιά Φίτζι διακονούνται πνευματικά από τον π. Μελέτιο ο όποιος έχει και τη μέριμνα στα ιεραποστολικά κέντρα των νήσων Φιτζί, Τόγκα και Σαμόα και από τους τέσσερις εγγενείς ιερείς: τον π. Βαρθολομαίο, τον π. Βαρνάβα, τον π. Γεώργιο και τον π. Παναγιώτη. Οι τέσσερις αυτοί γηγενείς ιερείς λειτουργούν στην Ελληνική και κάποιες φορές στην Αγγλική, η οποία είναι και η επίσημη γλώσσα των νησιών. Γενικά οι Θ. Λειτουργίες γίνονται στα Ελληνικά και τα Αγγλικά όπως οι δικές μας εδώ στην Αυστραλία.
Η ευθύνη της κατήχησης, ή των μαθημάτων προς το να γίνει κανείς Ορθόδοξος, συμπληρώνεται από τον Μητροπολίτη, τους ιερείς και το προσωπικό της Ιεραποστολής.
Το 2014 η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίστηκε επίσημα από την κυβέρνηση των νησιών Φίτζι. Η οικονομική στήριξη για αυτό το ιερό έργο προέρχεται από την Αδελφότητα Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης και από φίλους στην Ελλάδα και την Αμερική. Πρόσφατα, έχει ληφθεί στήριξη και από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Με αυτά κατά νου η Πρεσβυτέρα κι εγώ αποφασίσαμε να επισκεφτούμε αυτή τη γωνία του κόσμου. Μας ενδιέφερε και τους δύο να δούμε αυτή την Ορθόδοξη Ιεραποστολή σε δράση, εγώ είχα διαβάσει για αυτή και οι δύο την ακολουθούσαμε στο Facebook. Την Κυριακή 18 Ιανουαρίου, ανήμερα της εορτής του Αγ. Αθανασίου, η Πρεσβυτέρα και εγώ ξεκινήσαμε υπό δυνατή βροχή και 100 τοις εκατό υγρασία από τη Λαουτόκα. Έβρεχε τόσο δυνατά που δεν έβλεπες μπροστά σου και η ομπρέλα μας σύντομα διαλύθηκε. Ευτυχώς μας παρέλαβε ο κύριος Λάμπρος Κουνιάρης, αναπόσπαστο εθελοντή της Ιεραποστολής, ο οποίος μας υποδέχθηκε και μας καλωσόρισε με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση. Ο κύριος Λάμπρος και η σύζυγός του είναι ζευγάρι από την Ελλάδα που έζησαν μακριά από το σπίτι τους στη Ρόδο και αφιερώνουν τον χρόνο και τη ζωή τους στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή στα νησιά Φίτζι. Ο κύριος Λάμπρος είναι από τη φύση του εξαιρετικά ευχάριστος άνθρωπος, μας έκανε μια μικρή περιήγηση καθ’ οδόν για τη Μονή Κοιμήσεως στο Σαουένι, η θέρμη του και η φιλοξενία του ήταν τόσο ισχυρές που μέσα σε μερικά λεπτά από τη συνάντησή μας νιώθαμε σαν να τον γνωρίζουμε ήδη. Περάσαμε με το αυτοκίνητο από τη νεόκτιστη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας και το Ορφανοτροφείο της Αγίας Ταβιθάς και υποσχέθηκε ότι θα μας έδειχνε τον χώρο μετά την Κυριακάτικη Λειτουργία. Στο αυτοκίνητο μου είχε πει ότι οι Ιερείς περίμεναν την άφιξή μου και ότι θα συλλειτουργούσα με τον π. Βαρθολομαίο, τον πρώτο Ορθόδοξο ιερέα στα νησιά Φίτζι. Έπειτα στρίψαμε σε έναν λασπόδρομο με απότομες ανηφοριές, μεγάλες λακκούβες και λάκκους με λασπόνερα, και στο τέλος αυτού ήταν ένα κτίριο με έναν σταυρό επάνω. Αυτή ήταν η Μονή Κοίμησης. Το παρεκκλήσι σε αυτό το μοναστήρι είναι ταπεινό σε μέγεθος και ο δεξιός τοίχος είναι εντελώς ανοικτός, και έχει μερικούς στύλους για υποστήριξη, ενώ βλέπει προς έναν μικρό κήπο. Αρχικά φαινόταν ότι ήταν ανοικτός για αισθητικούς λόγους, ώστε να βλέπουμε προς τον κήπο και το καταπράσινο τοπίο, αλλά όταν σταμάτησε η βροχή και αυξήθηκε η θερμοκρασία έγινε εμφανές ότι το ανοικτό πλαϊνό λειτουργούσε ως ταπεινή μορφή αερισμού, καθώς δεν υπάρχουν κλιματιστικά ή ανεμιστήρες. Ο αριστερός και πίσω τοίχος του παρεκκλησιού ήταν βαμμένοι με ένα απαλό μπλε και υπήρχαν εικόνες κρεμασμένες τριγύρω μέσα στην εκκλησία. Το τέμπλο ήταν από γυαλισμένο ξύλο και πίσω από αυτό υπήρχε ένα μικρό ιερό με μόνο Ωραία Πύλη αλλά αντί για πόρτες υπήρχε μια κουρτίνα, υπήρχε μία πλαϊνή είσοδος στην Αγία Τράπεζα την οποία προσέγγιζαν με φειδώ.
Δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις η εμπειρία μας με τους Ορθόδοξους αδελφούς και αδελφές μας στα νησιά Φίτζι. Η Θεία Λειτουργία θα μου μείνει αξέχαστη. Η απλότητα των ανθρώπων, η φτώχεια τους, η τραχεία τους εμφάνιση – οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλυτοι στη λάσπη. Τους έβλεπα μέσα από το Ιερό να περπατούν -οι οικογένειες μαζί- μητέρα, πατέρας, γιός και κόρη να ανεβαίνουν το λόφο μέσα στη λάσπη, μέσα στη βροχή και στο βούρκο, και τα υπέμεναν όλα αυτά με ένα Θεόσταλτο μεταδοτικό χαμόγελο στα χείλη. Το χαμόγελο που μπορεί μόνο να περιγράψει την προσδοκία τους ότι σύντομα θα άκουγαν το μήνυμα της Ανάστασης στο Ευαγγέλιο του Κυριακάτικου Όρθρου. Ναι, αδελφοί και αδελφές, αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία πριν από το Ευαγγέλιο του Όρθρου και όχι λίγο πριν την Θεία Κοινωνία. Η συμπεριφορά των γηγενών πιστών στα νησιά Φίτζι μέσα στην Εκκλησία είναι παραδειγματική. Δεν υπάρχουν ομιλίες, ούτε και κραυγές «Μπούλα» που θα ακούγονταν συνήθως εάν συναντιόνταν στο δρόμο. Αντιθέτως, προσέρχονται με ευσέβεια και κάνουν ευλαβικά ολόκληρο το σημάδι του σταυρού, ανάβουν ένα κερί σε ένα μικρό μανουάλι και προσέχουν να μην διακόψουν κάποιο σημαντικό μέρος της Θείας Λειτουργίας όπως την ανάγνωση του Αγίου Ευαγγελίου, και προσκυνούν τις Εικόνες, αφού έχουν κάνει τις μετάνοιές τους. Έπειτα, παραμένουν ήσυχοι και σκεπτικοί σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Κάποια αγόρια βοηθούν στο Ιερό, κάποια αγόρια και κορίτσια συμμετέχουν στη χορωδία, η οποία είναι υπέροχη. Οι γηγενείς έχουν μάθει να ψέλνουν και στα Αγγλικά και στα Ελληνικά και βοηθούν πρόθυμα στους ψαλμούς. Αυτό που είναι φανταστικό είναι ότι οι περισσότεροι μέσα στη μικρή Εκκλησία συμμετέχουν στις ψαλμωδίες των ύμνων. Μέσα στο Ιερό είναι παρόντες τρεις Φιτζιανοί ιερείς, αλλά μόνο ο π. Βαρθολομαίος και εγώ συλλειτουργήσαμε. Με μεγάλη φιλοξενία αλλά με πλήρη σιγή και απόλυτη συγκέντρωση στο μυστήριο με φίλησαν και ο π. Βαρθολομαίος μου ζήτησε να ενδυθώ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά χάθηκα στην ιερότητα και την ηρεμία της Θ. Λειτουργίας. Υπήρχαν στιγμές που αισθάνθηκα πολύ οικεία, αισθάνθηκα ότι μπορούσα σχεδόν να ακουμπήσω αυτή την πολυπόθητη πατρίδα για την οποία προσευχόμαστε όταν ψάλλουμε τα Νεκρώσιμα Ευλογητάρια. Παρατηρούσα καθώς ο π. Βαρθολομαίος έβγαζε το κήρυγμα στα Αγγλικά. Είδα την απόλυτη προσοχή και προσήλωση των πιστών και των κατηχούμενων προς τον π. Βαρθολομαίο, τη δίψα για περαιτέρω μάθηση που ήταν πασιφανής στις εκφράσεις του προσώπου τους. Κοιτάζοντας έξω από το μικρό παράθυρο του Ιερού έβλεπα δέντρα, βουνά με καταπράσινη βλάστηση διακοσμημένη με πανέμορφα λουλούδια σε λαμπερά χρώματα, ζώα να περιφέρονται βοσκώντας ελεύθερα πολύ κοντά στο πίσω μέρος του Ιερού. Αυτή η εικόνα, μαζί με την πολύ λιτή και ταπεινή εμφάνιση της μικρής εκκλησίας στην οποία βρισκόμασταν, μου θύμισε την ταπεινή γέννηση του Κυρίου μας στη σπηλιά, στη φάτνη, επάνω στα άχυρα, περιτριγυρισμένος από ζώα. Και σε αυτό το περιβάλλον, αδελφοί και αδελφές μου, ο Χριστός γεννιέται καθημερινά στις ταπεινές ψυχές των Φιτζιανών αδελφών μας. Και για αυτό το λόγο λάμπουν πάντα από το Φως του Χριστού.
Προς το τέλος της Θ. Λειτουργίας, ο π. Βαρθολομαίος μου ζήτησε να πω μερικά λόγια. Ευχαρίστησα τον π. Βαρθολομαίο και μίλησα για τη ζωή του Αγ. Αθανασίου, και πάλι ένιωσα την μεγάλη προσοχή την οποία έδιναν οι άνθρωποι σε αυτά που έλεγα, σε σημείο που αισθάνθηκα ότι δεν θα μπορούσα να πω αρκετά για να ικανοποιήσω τη δίψα τους να μάθουν περισσότερα για την πίστη μας. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας αυτής, αισθάνθηκα μια βαθιά σύνδεση με τους ανθρώπους. Μπορούσα σχεδόν να ακουμπήσω τη χαρά τους και τη θέλησή τους να μου επιτρέψουν με τη Χάρη του Θεού να τους βοηθήσω να φυτέψουν και να καλλιεργήσουν λουλούδια του παραδείσου στις ψυχές τους, και με αξιοσημείωτο τρόπο κατ’ επέκταση αυτοί κατάφεραν να φυτέψουν Θεόσταλτα λουλούδια στις δικές μας ψυχές.
Μετά τη λειτουργία μας καλωσόρισαν επίσημα και μας σέρβιραν μεσημεριανό και φάγαμε μαζί με όλα τα άτομα που παρέστησαν στη Θ. Λειτουργία. Ήταν μια πολύ θερμή εκδήλωση όπου υπήρχε ένα κύριο τραπέζι για τον κλήρο, ένα τραπέζι για τους ενήλικες στο πλάι, και τα παιδιά κάθισαν σταυροπόδι σε έναν κύκλο στο πάτωμα. Εδώ έμαθα ότι πολλοί από αυτούς έμεναν πολλά μίλια μακριά και ότι ήλθαν στην Εκκλησία με τα πόδια. Οι Φιτζιανοί ήταν ανοικτοί για τις ζωές και τις οικογένειές τους, και ανυπομονούσαν να τους γνωρίσουμε όλους. Μας δόθηκε επίσης η ευκαιρία να μιλήσουμε στους ιερείς για την Ιεραποστολή. Ήταν πολύ φιλικοί και μου περιέγραψαν με λεπτομέρεια την καθημερινότητα στην Ιεραποστολή. Εξέφρασαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με το ποίμνιο στα νησιά Φίτζι και μελετήσαμε τους διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης διάφορων θεμάτων του ποιμνίου. Άκουσαν με προθυμία τις δικές μου δυσκολίες με το ποίμνιό μου ως ιερέας ενορίας στην Αυστραλία, ενώ είχαν επίσης πολλές ερωτήσεις σχετικά με τις πρακτικές των Ιερών Ακολουθιών. Ήταν εμφανές ότι προσέγγιζαν το κάθε τι Ορθόδοξο με προθυμία να μάθουν, και με τη σειρά τους μας δίδασκαν (μέσα από το παράδειγμα τους) και μας έδειχναν πώς πρέπει να είναι η Ορθοδοξία. Οι άνθρωποι είχαν επίσης πολλά ερωτήματα σχετικά με την πίστη μας και άκουγαν με ανοικτό μυαλό τις απαντήσεις. Δεν αμφισβητούσαν, ούτε προέβαλαν εναλλακτικούς λόγους ή αιτιολογίες για τις ερωτήσεις τους, απλά ρωτούσαν για τον απλό λόγο ότι ήθελαν να γνωρίζουν. Ήταν όλοι πολύ φιλικοί. Τα παιδιά ήταν ιδιαίτερα φιλικά και έδειχναν μεγάλο σεβασμό. Έλεγαν «την ευλογία σας πάτερ» και μετά φιλούσαν το χέρι μου και χαμογελούσαν… Ω! αυτό το χαμόγελο, αυτό που λιώνει την καρδιά και την κάνει να αισθάνεται τόση ειρήνη. Ήταν ένα κορίτσι, η νεαρή Ειρήνη, η οποία ήθελε να συνδεθεί μαζί μας. Ακουμπούσε το λευκό των χεριών μας και ήθελε να την αγκαλιάζουμε και να της μιλάμε. Η γιαγιά της, της είπε να ψάλλει για εμάς το Χριστός Ανέστη και υπάκουα το έψαλλε με ενθουσιασμό. Τα άλλα παιδιά συμμετείχαν και αυτά και υπήρχαν παντού τριγύρω μας παιδιά. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη στιγμή που έπρεπε να μπούμε στο αυτοκίνητο και να φύγουμε, όπου όλα τα παιδιά χαιρετούσαν και φώναζαν «Αντίο» σαν να αποχαιρετούσαν τον αδελφό και την αδελφή τους.
Πριν φύγουμε ένα ζευγάρι είχε προσεγγίσει τον π. Βαρθολομαίο και του ζήτησε να σαραντίσει το παιδί τους. Ο π. Βαρθολομαίος ζήτησε από εμένα να τελέσω το σαράντισμα. Συμφώνησα και όταν γνώρισα το ζευγάρι έμαθα ότι ο πατέρας ήταν Ορθόδοξος, και η μητέρα κατηχούμενη. Ήταν μια εμπειρία που μας άνοιξε τα μάτια που είδαμε αυτούς τους δύο ενήλικες να επιλέγουν να φέρουν το παιδί τους στην Ορθόδοξη εκκλησία. Κατά τη διάρκεια του εκκλησιασμού, το ζευγάρι και ο π. Βαρθολομαίος μου ανέφεραν ότι το ζευγάρι δεν είχε δώσει ακόμα Ορθόδοξο όνομα στο παιδί και ότι ήθελαν να το ονομάσω εγώ για αυτούς. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πόσο απόλυτα ανιδιοτελείς ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πόσο εκτιμούσαν τον ρόλο και τη γνώση του ιερέα και πως για αυτούς ήταν μεγάλη τιμή και ευλογία να ονομάσει ο ιερέας το παιδί τους. Λόγω της εορτής και για να μνημονευτεί η επίσκεψη και η περίσταση, η πρεσβυτέρα και εγώ ονομάσαμε το νεαρό κορίτσι Αθανασία, την ημέρα του Αγίου Αθανασίου.
Για να ολοκληρωθεί η επίσκεψή μας, ο κύριος Λάμπρος μας πήγε στη νεόκτιστη εκκλησία της Αγίας Τριάδας και το ορφανοτροφείο της Αγίας Ταβιθάς. Μπαίνοντας στο οικόπεδο όπου στέκονται αυτά τα δύο κτίρια αντιμετωπίσαμε την πραγματικότητα της σκληρής εργασίας που χρειάστηκε για να ιδρυθούν αυτά τα κτίρια. Το έδαφος γύρω από την εκκλησία ήταν ακόμα λασπωμένο από την πρωινή βροχή αλλά η λαμπερή λευκή εκκλησία έστεκε ως μαρτυρία της ιερής συμφωνίας μεταξύ των νεοφώτιστων ανθρώπων των νησιών Φίτζι και του Θεού. Μπαίνοντας στην καινούργια εκκλησία ήταν ξεκάθαρο ότι πολλοί έχουν κάνει δωρεές για την ανέγερση ενός τέτοιου κτιρίου σε ένα τέτοιο μέρος. Υπήρχε μια εμφανής συνέργεια μεταξύ βυζαντινού σχεδιασμού και του τοπικού χαρακτήρα των νησιών Φίτζι με τρόπο ώστε η εκκλησία να φαίνεται ότι είναι Ελληνική Ορθόδοξη αλλά να εξυπηρετεί τις ανάγκες των νησιών Φίτζι. Αυτό που εντυπωσίασε και τους δύο μας ήταν ότι με την είσοδο μας στο Ναό υπήρχε μια ατμόσφαιρα και αίσθηση ευλάβειας, οι οποίες μπορούμε μόνο να φανταστούμε ότι θυμίζουν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία.
Έξω από την εκκλησία βρίσκεται η μεγάλη υπαίθρια κολυμβήθρα, η οποία μας υπενθύμισε για ακόμα μία φορά την κύρια λειτουργία μιας ιεραποστολικής εκκλησίας. Στο πλάι της κολυμβήθρας υπάρχει το ορφανοτροφείο όπου μας έδειξαν τη διαμόρφωση, τα νέα έπιπλα, τα παιχνίδια και τις εγκαταστάσεις της κουζίνας που θα φρόντιζε για τα ορφανά παιδιά. Και πάλι ήταν εκπληκτικό το πόσο γενναιόδωροι είχαν υπάρξει οι άνθρωποι στην ίδρυση αυτού του ιδρύματος, και ήταν ξεκάθαρο ότι τα έσοδα προέρχονταν από ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν επίσης ικανοποιητικό να δούμε το πώς οι δωρεές των ανθρώπων πράγματι συντελούν στην υλοποίηση ιεραποστολικών έργων, καθώς όλα τα απλά πράγματα σε αυτό το ορφανοτροφείο είχαν προέλθει από δωρεές.
Ενώ η επίσκεψή μας ήταν σύντομη, ήταν μόνο μια μικρή πτυχή της ζωής σε αυτή την εκπληκτική και συγκινητική Ιεραποστολή.
Τρεις εβδομάδες μετά την επίσκεψή μας, την 8η Φεβρουαρίου, η εκκλησία που επισκεφθήκαμε, η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, εγκαινιάστηκε. Τα εγκαίνια αυτά πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επισημότητα από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Αμφιλόχιο, με τη βοήθεια των τοπικών ιερέων και άλλων ιερέων από όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, ενώ παρίσταντο την τοπική Ορθόδοξη κοινότητα καθώς και πολλούς Ορθόδοξους από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας. Το ίδιο σαββατοκύριακο των εγκαινίων, άνοιξαν επίσημα και οι εγκαταστάσεις του ορφανοτροφείο της Αγίας Ταβιθάς. Αυτό είναι πραγματικά μεγάλο ορόσημο για την Ορθοδοξία στα νησιά Φίτζι, και το ότι αυτά τα ευλογημένα δρώμενα πραγματοποιούνται στον καιρό μας προκαλεί δέος και απόδειξη ότι η Ορθόδοξη πίστη μας θα ευημερήσει σε μέρη και καταστάσεις όπου οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν και να καλλιεργήσουν το λόγο του Θεού.
Οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων αυτών από την Αδελαΐδα, βίωσαν πραγματικά πολλαπλές ευλογίες, καθώς τον καιρό εκείνο δύο Φιτζιανές μοναχές εκάρησαν από τον Μητροπολίτη Αμφιλόχιο, στις οποίες έδωσε τα ονόματα Μελάνη* και Ανυσία.
Η Χάρη του Θεού έρεε άφθονη στον Νότιο Ειρηνικό και κατέκλυσε την επόμενη εβδομάδα όπου πραγματοποιήθηκαν τρεις γάμοι και τριάντα πέντε βαπτίσεις από τον Σεβασμιότατο και τους Ιερείς.
Υπάρχουν τόσες πολλές πνευματικές εμπειρίες που μπορούμε όλοι να βιώσουμε σε ένα μέρος όπου ανθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έχω πάρει τόσα μαθήματα από αυτό το μέρος, και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που αισθάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όλοι αυτοί που το υποστηρίζουν ή το επισκέπτονται θα συμφωνούσαν ότι η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στα νησιά Φίτζι, Τόνγκα και Σαμόα αποτελεί παράδειγμα που περιγράφει την κατάλληλη πρόθεση με την οποία πρέπει να ξεκινούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για να ασκήσουν την πίστη τους. Πάνω απ’ όλα, δεν μπορούμε παρά να δούμε το παράδειγμά τους της ταπεινότητας, της απλότητας και της αγάπης αυτών των Ορθόδοξων Χριστιανών. Είναι σταθεροί παραστάτες της Χάρης του Θεού και, πιο σημαντικά, μπορούν να μεταδώσουν αυτή τη Χάρη μέσα από τις πράξεις τους σε αυτούς που είναι πρόθυμοι να την αποδεχθούν. Αυτή η Χάρη θα επιτρέψει στην Ιεραποστολή να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί.
Ευχόμεθα εις τον νέον Μητροπολίτη, ο οποίος διακρίνεται διά την Ιεραποστολική του φλόγα, να συνεχίσει επί πολλά έτη το ιεραποστολικό έργο του αμέσως προκατόχου του. Την μεταπροσεχή Κυριακή 7 Οκτωβρίου θα πραγματοποιήσει την πρώτη ποιμαντική επίσκεψη εις την νήσο Φίτζι. Οι ευχές μας, η εν Χριστώ αγάπη μας τον συνοδεύουν εις την νέα ιεραποστολικήν πορείαν του. Αναφωνούμε, λοιπόν, άξιος ο νέος Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας.Επανερχόμενοι εις τα ίδια δοξάζομε τον Άγιο Θεόν που κατέστησε ποιμένα ικανόν να συνεχίσει το έργο της Εκκλησίας του Χριστού. Ευχαριστώ τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπό μας κ.κ. Στυλιανό, ο οποίος μου ανέθεσε να τον εκπροσωπήσω εις την ενθρόνισί του και να του επαναλάβω αυτά που του είπε στην επίσκεψί του στο Σύδνευ, ότι οι καρδιές των αποδήμων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας είναι ανοικτές διά να στηρίξουν την ιεραποστολήν, όπως στηρίζουν την Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη, την οποία εποίμανε ο εξ Αδελαΐδος ορμώμενος, αείμνηστος και πολύκλαυστος αδελφός Νεκτάριος, του οποίου η μνήμη στη συνείδηση του λαού μας είναι συνεχής και αδιάπτωτος.
Ο Δορυλαίου Νίκανδρος
* Η Μοναχή Μελάνη ενθρονίστηκε τον Φεβρουάριο 2018 στη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στα Νησιά Φίτζι. Είναι η πρώτη Ορθόδοξη ηγουμένη στα Νησιά Φίτζι.
