 |
| Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πατριάρχης Αντιοχείας στο Φανάρι το 2013 (φωτ. αρχείου: Ν. Μαγγίνας) |
Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Δεν αποτέλεσε έκπληξη για την σύνολη Ορθοδοξία η συνοδική άποψη του Πατριαρχείου Αντιοχείας για τα εκκλησιαστικώς συμβαίνοντα των τελευταίων μηνών.Η στήριξη στη Μόσχα θεωρείται δεδομένη εκ των προτέρων.
Βέβαια Σύναξη Προκαθημένων δεν δικαιούται να ζητά ούτε η Μόσχα ούτε η Αντιόχεια ούτε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού είναι γνωστό πως η θεματολογία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου καθορίστηκε με πανορθόδοξη απόφαση της Α’ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1976) και περιλάμβανε και το Αυτοκέφαλο και τα Δίπτυχα. Όμως, κάποιες Εκκλησίες – και πάντως όχι το Οικουμενικό Πατριαρχείο - στην τελική ευθεία δεν συμφώνησαν να ενταχθούν στην θεματολογία τα δύο αυτά ακανθώδη ζητήματα.
Τώρα ζητούν Σύναξη Προκαθημένων για το Ουκρανικό! Ας πήγαιναν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο!
Τώρα ισχύουν τα όσα είπε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος πρόσφατα στην Κρήτη:«Οφείλω, δε, να επισημάνω ότι η απουσία ορισμένων Ορθόδοξων Εκκλησιών κατά την Σύνοδο δεν οφείλεται, κάθε άλλο, στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά σε δικές τους σκοπιμότητες, ως προς τις αρνητικές επιπτώσεις των οποίων για την Ορθοδοξία πρέπει να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες».
Εκείνο, όμως, που προξένησε – ας πούμε - έκπληξη είναι η θέση του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αντιοχείας ότι «δεν αποδέχεται να θεσπιστεί η ύπαρξη παραλλήλων εκκλησιών μέσα στα κανονικά όρια των Πατριαρχών και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ως μέσο επίλυσης των διαφορών ή ως τετελεσμένο γεγονός στον Ορθόδοξο κόσμο.»
Δηλαδή μόνον ως μέσο για μοχλό πίεσης απαγορεύεται η ύπαρξη παράλληλων δικαιοδοσιών σε μια επαρχία; Διότι όπως αποδεικνύει η πρακτική και αυτού του Πατριαρχείου αλλά και άλλων νεωτέρων Εκκλησιών, αθετούν τη βασική αρχή της εκκλησιολογίας, την άρρηκτη δηλαδή σύνδεση ενός επισκόπου με μια επαρχία! Αυτός ήταν και ο λόγος για τον όποιον ο ιεράρχης της Εκκλησίας της Αντιοχείας Σιλουανός (νυν Όρους Λιβάνου) είχε επιχειρήσει να διδάξει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε Σύναξη των Προκαθημένων στο Φανάρι όταν διαφώνησε με τον κανονικό – τότε - τίτλο του «ο ενΜπουένος Άϊρες».Σε ποιά εκκλησιολογία βασιζόταν η άρνησή του αυτή να αποδεχθεί την αλήθεια;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα: Τι ήταν και θα έπρεπε να είναι ο Κιέβου; Ποιος έδωσε στη Σερβία τις περιοχές των Αχριδών και υπό ποίες συνθήκες;
Οι εκκλησιολογικές θέσεις παλαιφάτων και νεωτέρων Εκκλησιών αρχίζουν να πάσχουν και αυτό φαίνεται πια στην προσπάθεια τους να παραδώσουν «γη και ύδωρ» εκεί από όπου νομίζουν ότι θα αντλήσουν κοσμική βοήθεια. Αυτό κι αν είναι εξωεκκλησιαστική συμπεριφορά διευθέτησης τόσο σοβαρών ζητημάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μακαριώτατος Αντιοχείας για την πνευματική καθοδήγηση τη δική του και της γυναικείας αδελφότητος στην Εκκλησία τουυπό την Γερόντισσα Μακρίνα, δεν επέλεξε κάποιον «στάρετς» του Βορρά, αλλά μια εκκλησιαστική προσωπικότητα μεγάλης εμβέλειας, τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Πολύκαρπο Ματζάρογλου,υπό την σοφία του οποίου υπήρχε ελπίδα ότι θα είχε διδαχθεί τί σημαίνει αυθεντική Ρωμηοσύνη και γνήσια εκκλησιολογία. Όλα αυτά φαίνεται ότι ξεχνιούνται στο πλαίσιο της εκ Βορρά πολλαπλώς εκδηλουμένης ενισχύσεως.
Πώς αλλιώς, άραγε, μπορεί να εξηγηθεί αυτή η απώλεια της συνείδησης από μερικούς Ορθόδοξους; Τόσο γρήγορα λησμονείται το γάλα το πνευματικό από τις παραλίες του μοναστηριού της Μάκρης; Αυτά ήταν όσα διδάχθηκε εκεί ο Μακαριώτατος Αντιοχείας;
Ας μας επιτρέψει ο Πατριάρχης Ιωάννης να του θυμίσουμε τι είπε κατά την ειρηνική επίσκεψή του στο Φανάρι τον Ιούνιο του 2013:
«Ήλθομεν εις Υμάς σήμερον ίνα βεβαιώσωμεν την υψηλήν θέσιν την οποίαν κατέχει ο καθ’ Υμάς Οικουμενικός Θρόνος εις τας καρδίας των Αντιοχειανών... ήλθομεν σήμερον ίνα βεβαιώσωμεν ότι προσβλέπομεν προς τον καθ'Υμάς Αποστολικόν Θρόνον ως μίαν πηγήν η οποία αναβλύζει την ευθύνην της διατηρήσεως της ενότητος και της αρμονίας μεταξύ των Ορθοδόξων αδελφών Εκκλησιών».