ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Πά­τερ και Δέ­σπο­τα,

Πανοσιολογιώτατοι, Αι­δε­σι­μολογιώτατοι και Οσιολογιώτατοι Πα­τέ­ρες,

Φι­λό­χρι­στοι και Χρι­στώ­νυ­μοι Α­δελ­φοί,

Κυ­ρι­α­κή της Ορ­θο­δο­ξί­ας σή­με­ρα και σε ό­λες τις το­πι­κές Ορ­θό­δο­ξες Εκ­κλη­σί­ες, σε ό­λους τους Ι­ε­ρούς Να­ούς της Ορ­θο­δό­ξου Οι­κου­μέ­νης, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν λαμ­πρές λα­τρευ­τι­κές εκ­δη­λώ­σεις με λι­τά­νευ­ση των ι­ε­ρών ει­κό­νων, εις α­νά­μνη­σιν «τῆς ἀ­να­στη­λώ­σε­ως τῶν ἁ­γί­ων καὶ σε­πτῶν Εἰ­κό­νων, γε­νο­μέ­νης πα­ρὰ τῶν ἀ­ει­μνή­στων Αὐ­το­κρα­τό­ρων Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, Μι­χα­ὴλ καὶ τῆς μη­τρὸς αὐ­τοῦ Θε­ο­δώ­ρας, ἐ­πὶ τῆς Πα­τρι­αρ­χεί­ας τοῦ ἁ­γί­ου καὶ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ Με­θο­δί­ου», ό­πως α­να­γνώ­σα­με στο Συ­να­ξά­ρι­ο της με­γά­λης αυ­τής Ε­ορ­τής.

Υ­πάρ­χει πάν­τα ο φό­βος, και αυ­τός με­γι­στο­ποι­εί­ται ό­σο α­πο­μα­κρυ­νό­μα­στε χρο­νι­κά και βι­ω­μα­τι­κά α­πό τα κο­ρυ­φαί­α γε­γο­νό­τα της Πί­στε­ως, να εκ­πέ­σου­με σε μι­α φολ­κλο­ρι­κού χα­ρα­κτή­ρα ε­πι­φα­νει­α­κή α­νά­μνη­ση και τε­λι­κά «θε­α­τρι­κή» α­πό­δο­ση και α­να­πα­ρά­στα­ση των γε­γο­νό­των αυ­τών, χω­ρίς την α­ναγ­καί­α προ­ϋ­πό­θε­ση της θε­ο­λο­γι­κής, εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κής και εν τέ­λει σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κής προ­βο­λής τους στην έκ­φρα­ση της Πί­στε­ως «Εἰς Μίαν, Ἁ­γί­αν, Κα­θο­λι­κὴν καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κὴν Ἐκ­κλη­σί­αν», ό­πως αυ­θεν­τι­κώς α­πο­τυ­πώ­θη­κε εν Πνεύ­μα­τι Α­γί­ω α­πό τους Α­γί­ους Πα­τέ­ρες στο Σύμ­βο­λο της Πί­στε­ως. Η «ι­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­ση» της Πί­στε­ως και η συ­να­φής «θρη­σκει­ο­ποί­η­ση» της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι ο μέ­γι­στος πνευ­μα­τι­κός ε­χθρός που α­πει­λεί την ον­το­λο­γί­α της, ως Κι­βω­τού της σω­τη­ρί­ας, ως πε­ρι­έ­χον­τος τα πάν­τα, σύμ­φω­να με το «τὰ πάν­τα καὶ ἐν πᾶ­σι Χρι­στός» του Α­πο­στό­λου Παύ­λου (Κολ. γ΄ 11), κα­θι­στών­τας την «πε­ρι­ε­χό­με­νο» α­φη­ρη­μέ­νων υ­περ­βα­τι­κών, φι­λο­σο­φι­κών και η­θι­κι­στι­κών δι­δα­σκα­λι­ών, και «μέ­σο» ε­πί­τευ­ξης αλ­λο­τρί­ων προς την σω­τη­ρι­ώ­δη α­πο­στο­λή της στό­χων. Αυ­τό α­κρι­βώς εί­ναι η λε­γό­με­νη «εκ­κο­σμί­κευ­ση», ο δι­αρ­κής και πλέ­ον ε­πι­κίν­δυ­νος και ύ­που­λος πει­ρα­σμός, γι­α την κα­τα­νί­κη­ση του ο­ποί­ου το πρώ­το και μέ­γι­στο υ­πό­δειγ­μα μας έ­δω­σε ο ί­δι­ος ο Κύ­ρι­ός μας Ι­η­σούς Χρι­στός, ό­ταν αν­τι­με­τώ­πι­σε τον πει­ρά­ζον­τα δι­ά­βο­λο στην έ­ρη­μο (βλ. Ματθ. δ΄ 1-11, Μάρκ. α΄ 12-13, Λουκ. δ΄ 1-13).

Ε­κτός α­πό την «ι­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­ση» και τη «θρη­σκει­ο­ποί­η­ση», έ­νας άλ­λος με­γά­λος πει­ρα­σμός που ε­πι­χεί­ρη­σε να αλ­λοι­ώ­σει τον χα­ρα­κτή­ρα της Εκ­κλη­σί­ας, α­πό την πρώ­τη στιγ­μή της εμ­φά­νι­σης και δι­α­δρο­μής της στην Ι­στο­ρί­α, εί­ναι η πο­λυ­δι­ά­σπα­ση, η «συ­νο­μο­σπον­δι­ο­ποί­η­ση», ό­πως εύ­στο­χα έ­χει ε­πι­ση­μά­νει, με α­φορ­μή τις τρέ­χου­σες ε­ξε­λί­ξεις στην εκ­κλη­σι­α­στι­κή ε­πι­και­ρό­τη­τα, ο Πα­να­γι­ώ­τα­τος Οι­κου­με­νι­κός Πα­τρι­άρ­χης μας κ.κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ος.

Και με πολ­λή θλί­ψη δι­α­βά­σα­με πρό­σφα­τα στο α­να­κοι­νω­θέν μι­ας συ­νάν­τη­σης κά­ποι­ων Προ­κα­θη­μέ­νων και εκ­προ­σώ­πων Ορ­θο­δό­ξων Εκ­κλη­σι­ών, η ο­ποί­α πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε κα­τά πα­ρά­βα­ση των ι­ε­ρών θε­σμί­ων και της κα­νο­νι­κής τά­ξης της Εκ­κλη­σί­ας στο Αμ­μάν της Ι­ορ­δα­νί­ας, να υι­ο­θε­τεί­ται ο α­νορ­θό­δο­ξος και ε­πι­κίν­δυ­νος ό­ρος “Orthodox Communion”, δη­λα­δή «Ορ­θό­δο­ξη Κοι­νω­νί­α», γι­α να πε­ρι­γρά­ψει, κα­τά την προ­βλη­μα­τι­κή α­πό α­πό­ψε­ως Ορ­θο­δό­ξου δογ­μα­τι­κής αν­τί­λη­ψη των συμ­με­τα­σχόν­των σε αυ­τή τη συ­νάν­τη­ση, την Μί­α, Α­γί­α, Κα­θο­λι­κή και Α­πο­στο­λι­κή Εκ­κλη­σί­α. Ο ό­ρος αυ­τός πα­ρα­πέμ­πει ευ­θέ­ως -και α­πο­κα­λυ­πτι­κώς γι­α το πώς αν­τι­λαμ­βά­νον­ται ο­ρι­σμέ­νοι την Ορ­θό­δο­ξο Εκ­κλη­σί­α- στον προ­τε­σταν­τι­σμό του “Anglican Communion”, δη­λα­δή της «Αγ­γλι­κα­νι­κής Κοι­νω­νί­ας», μι­ας παγ­κό­σμι­ας χα­λα­ρής «συ­νο­μο­σπον­δί­ας» Εκ­κλη­σι­ών που βρί­σκον­ται σε ευ­χα­ρι­στι­α­κή κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ τους, με ι­στο­ρι­κό λί­κνο, αλ­λά ό­χι ι­ε­ραρ­χι­κό κέν­τρο, την Εκ­κλη­σί­α της Αγ­γλί­ας.

Αυ­τήν την υ­πο­κα­τά­στα­ση της κα­νο­νι­κό­τη­τας της Εκ­κλη­σί­ας, ό­πως δι­α­μορ­φώ­θη­κε α­πό τις α­πο­φά­σεις των Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων και α­πό την κα­θη­γι­α­σμέ­νη πρά­ξη της Εκ­κλη­σί­ας δι­ά των αι­ώ­νων, με μι­α ρο­μαν­τι­κού και συμ­βο­λι­κού χα­ρα­κτή­ρα ι­στο­ρι­κό­τη­τα α­πη­χεί και ο εκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κός νε­ο­λο­γι­σμός της α­πό­δο­σης της ι­δι­ό­τη­τας της «Μη­τέ­ρας Εκ­κλη­σί­ας» στο Πα­τρι­αρ­χεί­ο Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων, αν­τί­θε­τα προς την ρη­τή και σα­φή Ι­ε­ραρ­χί­α της Εκ­κλη­σί­ας που α­πέ­δω­σε στον Θρό­νο των Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων την έ­σχα­τη θέ­ση α­νά­με­σα στους Πρε­σβυ­γε­νείς Πα­τ­ρι­αρ­χι­κούς Θρό­νους. Μι­α υ­πέ­ρο­χη θε­ο­λο­γι­κή ερ­μη­νεί­α αυ­τής της ι­ε­ραρ­χι­κής θέ­σε­ως του Πα­τρι­αρ­χεί­ου Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων βρί­σκου­με α­πο­τυ­πω­μέ­νη στα «Πρα­κτι­κὰ τῆς ἐν τῷ να­ῷ τῆς Θε­ο­τό­κου τῆς Πα­ρα­μυ­θί­ας (Βλὰχ Σε­ρα­ΐ­ου) Συ­νό­δου τῆς κυ­ρω­σά­σης τὴν ἐγ­κα­θί­δρυ­σιν τοῦ ἐν Ρωσ­σί­ᾳ Πα­τρι­αρ­χι­κοῦ Θρό­νου», του έ­τους 1593, ε­πί του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­άρ­χου Ι­ε­ρε­μί­ου Β΄ του Τρα­νού, με τη συμ­με­το­χή και των λοι­πών Πα­τρι­αρ­χών της Α­να­το­λής, ό­που δι­α­βά­ζου­με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ό­τι η Εκ­κλη­σί­α το­πο­θέ­τη­σε τον Θρό­νο των Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων «ἔ­σχα­τον τῶν ἄλ­λων πα­τρι­αρ­χι­κῶν Θρό­νων, ἵ­να μὴ φαν­τα­σί­αν τι­να πα­ρά­σχοι­εν τῶν ἄλ­λων προ­τι­μή­σαν­τες τὴν τοῦ Χρι­στοῦ βα­σι­λεί­αν δο­ξά­ζειν ἐ­πί­γει­ον» (βλ. Καλ­λι­νί­κου Δε­λι­κά­νη, Πα­τρι­αρ­χι­κών Εγ­γρά­φων, Τό­μος Γ΄, Εν Κων­σταν­τι­νου­πό­λει, 1905, σελ. 14). Με α­πλά λό­γι­α, αν και η Εκ­κλη­σί­α ι­στο­ρι­κά και γε­ω­γρα­φι­κά ξε­κί­νη­σε α­πό τα Ι­ε­ρο­σό­λυ­μα, ο Θρό­νος των Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων σκο­πί­μως δεν το­πο­θε­τή­θη­κε πρώ­τος στην τά­ξη των Πα­τρι­αρ­χεί­ων, γι­α να μη θε­ω­ρη­θεί ό­τι η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι μι­α εγ­κό­σμι­α και ε­πί­γει­α Βα­σι­λεί­α του Χρι­στού, που ε­πρό­κει­το να κα­τα­κτή­σει τον κό­σμο και να τον υ­πο­τά­ξει στην ι­στο­ρι­κή-γε­ω­γρα­φι­κή Ι­ε­ρου­σα­λήμ, ό­πως α­κρι­βώς δη­λα­δή φαν­τά­ζον­ταν και προσ­δο­κού­σαν οι Ε­βραί­οι, πα­ρερ­μη­νεύ­ον­τας τις προ­φη­τεί­ες της Πα­λαι­άς Δι­α­θή­κης σχε­τι­κά με τον α­να­με­νό­με­νο Μεσ­σί­α.

Η Εκ­κλη­σί­α του Χρι­στού δεν εί­ναι η ι­στο­ρι­κή Ι­ε­ρου­σα­λήμ, αλ­λά η Νέ­α Ι­ε­ρου­σα­λήμ και η Νέ­α Σι­ών, ό­πως ο Α­πό­στο­λος Παύ­λος την πε­ρι­έ­γρα­ψε στην προς Ε­βραί­ους ε­πι­στο­λή του: «Οὐ γὰρ προ­σε­λη­λύ­θα­τε ψη­λα­φω­μέ­νῳ ὄ­ρει καὶ κε­καυ­μέ­νῳ πυ­ρὶ καὶ γνό­φῳ καὶ σκό­τῳ καὶ θυ­έλ­λῃ καὶ σάλ­πιγ­γος ἤ­χῳ καὶ φω­νῇ ρη­μά­των ... ἀλ­λὰ προ­σε­λη­λύ­θα­τε Σι­ὼν ὄ­ρει καὶ πό­λει Θε­οῦ ζῶν­τος, ῾Ι­ε­ρου­σα­λὴμ ἐ­που­ρα­νί­ῳ, καὶ μυ­ρι­ά­σιν ἀγ­γέ­λων, πα­νη­γύ­ρει καὶ ἐκ­κλη­σί­ᾳ πρω­το­τό­κων ἐν οὐ­ρα­νοῖς ἀ­πο­γε­γραμ­μέ­νων, καὶ κρι­τῇ Θε­ῷ πάν­των, καὶ πνεύ­μα­σι δι­κα­ί­ων τε­τε­λει­ω­μέ­νων» («Γι­α­τί, βέ­βαι­α, δεν έ­χε­τε προ­σέλ­θει σ'έ­να βου­νό που μπο­ρεί κα­νείς να το ψη­λα­φί­σει ό­πως το Σι­νά, και που το κα­λύ­πτουν φλό­γες φω­τι­άς και νέ­φος και σκο­τά­δι και α­νε­μο­θύ­ελ­λα και ή­χοι σάλ­πιγ­γας και λό­γι­α που εκ­φέ­ρον­ται με δυ­να­τή φω­νή ... Α­πε­ναν­τί­ας, έ­χε­τε προ­σέλ­θει στο ό­ρος Σι­ών και στην πό­λη του Ζων­τα­νού Θε­ού, στην ε­που­ρά­νι­α Ι­ε­ρου­σα­λήμ, και σε μυ­ρι­ά­δων αγ­γέ­λων, σε πα­νη­γύ­ρι και εκ­κλη­σί­α πρω­τό­το­κων υι­ών, που έ­χουν κα­τα­γρα­φεί στους ου­ρα­νούς, και στον Θε­ό, που εί­ναι ο κρι­τής ό­λων, κα­θώς και στα πνεύ­μα­τα δι­καί­ων αν­θρώ­πων που έ­χουν φτά­σει στην τε­λεί­ω­ση») (Ε­βρ. ιβ΄ 18-19, 22-23). Υ­πό το αυ­τό πνεύ­μα πρέ­πει να ερ­μη­νεύ­σου­με και τους λό­γους του ί­δι­ου του Κυ­ρί­ου μας προς την Σα­μα­ρεί­τι­δα, ό­πως τους κα­τα­γρά­φει ο Ευ­αγ­γε­λι­στής Ι­ω­άν­νης: «Γυ­ναί­κα, πί­στε­ψέ με, ό­τι έρ­χε­ται ο και­ρός, που δε θα λα­τρεύ­ε­τε τον Πα­τέ­ρα ού­τε στο βου­νό αυ­τό ού­τε στα Ι­ε­ρο­σό­λυ­μα. ... Έρ­χε­ται ... ο και­ρός, α­πό τώ­ρα κι­ό­λας, κα­τά τον ο­ποί­ο οι α­λη­θι­νοί λα­τρευ­τές θα λα­τρεύ­ουν το Θε­ό πνευ­μα­τι­κά και α­λη­θι­νά. Και α­σφα­λώς έτ­σι τους θέ­λει ο Πα­τέ­ρας ε­κεί­νους που τον λα­τρεύ­ουν. Ο Θε­ός εί­ναι πνεύ­μα κι ε­κεί­νοι που τον λα­τρεύ­ουν, πρέ­πει να τον λα­τρεύ­ουν πνευ­μα­τι­κά και α­λη­θι­νά» (Ι­ω­άν. δ΄ 21, 23-24).

Κυ­ρι­α­κή της Ορ­θο­δο­ξί­ας, λοι­πόν, σή­με­ρα. Και η Εκ­κλη­σί­α μας δι­α­κη­ρύσ­σει: «Αὕ­τη ἡ πί­στις τῶν Ἀ­πο­στό­λων, αὕ­τη ἡ πί­στις τῶν Πα­τέ­ρων, αὕ­τη ἡ πί­στις τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, αὕ­τη ἡ πί­στις τὴν Οἰ­κου­μέ­νην ἐ­στή­ρι­ξεν». Ποι­α εί­ναι ό­μως αυ­τή η Πί­στη; Εί­ναι η Πί­στη των Α­πο­στό­λων και των Πα­τέ­ρων. Εί­ναι η Πί­στη των Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων. Εί­ναι η Πί­στη που εκ­κλη­σι­ο­ποι­ή­θη­κε δι­ά μέ­σου των αι­ώ­νων, με την κα­θη­γι­α­σμέ­νη πρά­ξη της Εκ­κλη­σί­ας, με την «ε­φηρ­μο­σμέ­νη Ορ­θο­δο­ξί­α», θα μπο­ρού­σα­με να πού­με, υι­ο­θε­τών­τας, κα­τ’ α­να­λο­γί­αν, αυ­τόν τον ε­πι­στη­μο­νι­κό ό­ρο. Και αυ­τή η «ε­φηρ­μο­σμέ­νη Ορ­θο­δο­ξί­α» έ­χει Κα­νό­νες, έ­χει αρ­χές, έ­χει Πο­λί­τευ­μα. Πο­λί­τευ­μα Συ­νο­δι­κό αλ­λά και ταυ­τό­χρο­να Ι­ε­ραρ­χι­κό, κα­το­χυ­ρω­μέ­νο α­πό την Α­γί­α Γρα­φή και α­πό την Ι­ε­ρά Πα­ρά­δο­ση της Εκ­κλη­σί­ας. Και η ι­σορ­ρο­πί­α και αλ­λη­λο­πε­ρι­χώ­ρη­ση α­νά­με­σα στις δύ­ο αυ­τές ι­δι­ό­τη­τες, συ­νο­δι­κό­τη­τα και ι­ε­ραρ­χι­κό­τη­τα, έ­χουν ο­ρι­ο­θε­τη­θεί με τό­ση σο­φί­α και χά­ρη Θε­ού, ώ­στε να α­πο­τρέ­πε­ται η πα­ρέκ­κλι­ση εί­τε προς το έ­να ά­κρο, δη­λα­δή τον «πα­πι­σμό», εί­τε προς το άλ­λο, δη­λα­δή τον «προ­τε­σταν­τι­σμό». Η Ορ­θο­δο­ξί­α εί­ναι η μέ­ση και βα­σι­λι­κή ο­δός των Πα­τέ­ρων, η ο­ποί­α πάν­το­τε α­να­γνώ­ρι­ζε ό­τι υ­πάρ­χει η Σύ­νο­δος, και ό­τι η Σύ­νο­δος αυ­τή δεν ση­μαί­νει έ­να ο­ρι­ζόν­τι­ο ι­σο­πε­δω­τι­κό ά­θροι­σμα «αν­τι­προ­σώ­πων», κα­τά τα κο­σμι­κά πρό­τυ­πα του «κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού», αλ­λά έ­να ε­νι­αί­ο και α­δι­άρ­ρη­κτο ι­ε­ραρ­χι­κό σύ­στη­μα, στο ο­ποί­ο υ­πάρ­χει ο Πρώ­τος, ο δεύ­τε­ρος, ο τρί­τος και ού­τω κα­θε­ξής. Στην Ορ­θο­δο­ξί­α δεν συγ­χέ­ε­ται η ι­σό­τη­τα του χα­ρί­σμα­τος της ι­ε­ρω­σύ­νης με την ι­ε­ραρ­χι­κό­τη­τα του α­ξι­ώ­μα­τος της δι­οι­κη­τι­κής και ποι­μαν­τι­κής ευ­θύ­νης. Ε­άν δεν υ­πήρ­χε αυ­τή η ι­ε­ραρ­χι­κό­τη­τα, αυ­τό το πρω­τεί­ο ευ­θύ­νης, που δεν εί­ναι ε­ξου­σί­α, αλ­λά θυ­σι­α­στι­κή δι­α­κο­νί­α και α­νά­λω­ση του ε­νός, του Πρώ­του, του Υ­πευ­θύ­νου, του Η­γου­μέ­νου, υ­πέρ των πολ­λών, δεν θα μας προ­έ­τρε­πε ο Α­πό­στο­λος Παύ­λος: «Να υ­πα­κού­τε και να πει­θαρ­χεί­τε στους προ­ε­στώ­τες σας, γι­α­τί αυ­τοί α­γρυ­πνούν γι­α χά­ρη των ψυ­χών σας, κα­θώς θα λο­γο­δο­τή­σουν γι'αυ­τό στο Θε­ό» (Ε­βρ. ιγ΄ 17). Έτ­σι συγ­κρο­τή­θη­κε η Εκ­κλη­σί­α α­πό την πρώ­τη στιγ­μή σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα: Στο Μο­να­στή­ρι, με Πρώ­το τον Η­γού­με­νο, στη Μη­τρό­πο­λη, με Πρώ­το τον Μη­τρο­πο­λί­τη, στην το­πι­κή Αυ­το­κέ­φα­λη Εκ­κλη­σί­α, με Πρώ­το τον Προ­κα­θή­με­νο, Πα­τρι­άρ­χη ή Πρό­ε­δρο της Συ­νό­δου της Το­πι­κής Εκ­κλη­σί­ας, σε Οι­κου­με­νι­κό ε­πί­πε­δο με Πρώ­το, προ του με­γά­λου σχί­σμα­τος του 1054, τον της Πα­λαι­άς Ρώ­μης Ε­πί­σκο­πο και έ­κτο­τε τον της Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως-Νέ­ας Ρώ­μης Ε­πί­σκο­πο και Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­άρ­χη.

Στο ση­μεί­ο αυ­τό, και προ­κει­μέ­νου να σκι­α­γρα­φή­σου­με κά­πως αυ­τό το Πρω­τεί­ο Ευ­θύ­νης του Αρ­χι­ε­πι­σκό­που Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως-Νέ­ας Ρώ­μης και Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­άρ­χου, ό­πως δι­α­μορ­φώ­θη­κε μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α, α­πό την Εκ­κλη­σί­α και γι­α την Εκ­κλη­σί­α, δι­ά των αι­ώ­νων, θε­ω­ρώ α­ναγ­καί­ο να πα­ρα­θέ­σω α­πο­σπά­σμα­τα α­πό το ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, ό­πως δη­μο­σι­εύ­ε­ται στην επίσημη ιστοσελίδα του:

Με­τά την πα­ρά­θε­ση αυ­τού του ι­στο­ρι­κού, και ι­δι­αί­τε­ρα των α­να­φο­ρών στην ι­στο­ρι­κή συρ­ρί­κνω­ση των ο­ρί­ων της α­μέ­σου δι­και­ο­δο­σί­ας του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­αρ­χεί­ου ως Το­πι­κής Εκ­κλη­σί­ας, θε­ω­ρώ α­πα­ραί­τη­το να υ­πο­γραμ­μί­σω το ε­ξής. Η συρ­ρί­κνω­ση αυ­τή, που έ­γι­νε εν πολ­λοίς, ό­πως πε­ρι­γρά­ψα­με, με την ε­κού­σι­α α­πό μέ­ρους της Με­γά­λης Εκ­κλη­σί­ας χο­ρή­γη­ση κα­θε­στώ­τος Αυ­το­κε­φα­λί­ας σε δι­ά­φο­ρες το­πι­κές Εκ­κλη­σί­ες, δεν ση­μαί­νει σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση και την αν­τί­στοι­χη α­πο­μεί­ω­ση της Πρω­το­θρό­νου και Πρω­τευ­θύ­νου θέ­σε­ώς της μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α, ό­πως ε­πι­χει­ρούν να ε­πι­βά­λουν κά­ποι­οι, ε­πι­κα­λού­με­νοι ό­χι τους Κα­νό­νες, την Τά­ξη, την Πα­ρά­δο­ση, την Α­λή­θει­α της Εκ­κλη­σί­ας, αλ­λά την ι­σχύ των α­ριθ­μών, του πλού­του και της κρα­τι­κής δυ­νά­με­ως, έ­χον­τας με τον τρό­πο αυ­τό εν­δώ­σει στον πει­ρα­σμό, ό­πως μας τον πε­ρι­γρά­φει ο Ευ­αγ­γε­λι­στής Ματ­θαί­ος: «Ξα­νά ο δι­ά­βο­λος τον παίρ­νει μα­ζί του σ'έ­να πο­λύ ψη­λό βου­νό και του δεί­χνει ό­λα τα βα­σί­λει­α του κό­σμου και τη δό­ξα τους και του λέ­ει: «Ό­λα αυ­τά σ'ε­σέ­να θα τα δώ­σω, αν πέ­σεις και με προ­σκυ­νή­σεις» (Ματθ. δ΄ 8-9). Και φυ­σι­κά η α­πάν­τη­ση του Κυ­ρί­ου μας εί­ναι γνω­στή: «ὕ­πα­γε ὀ­πί­σω μου, σα­τα­νᾶ· γέ­γρα­πται γάρ, Κύ­ρι­ον τὸν Θε­όν σου προ­σκυ­νή­σεις καὶ αὐ­τῷ μό­νῳ λα­τρεύ­σεις» (Ματθ. δ΄ 10). Αλ­λά και ο ι­ε­ρός ψαλ­μω­δός λέ­γει κά­τι πα­ρεμ­φε­ρές, με το ο­ποί­ο ε­μείς, τα ευ­λο­γη­μέ­να τέ­κνα της Α­γί­ας του Χρι­στού Με­γά­λης Εκ­κλη­σί­ας, α­παν­τού­με σε ό­σους α­πέ­ναν­τι στην Α­λή­θει­α αν­τι­πα­ρα­βάλ­λουν τα θέλ­γη­τρα και τα φό­βη­τρα του κό­σμου, δι­εκ­δι­κών­τας να α­να­τρέ­ψουν ό­ρους και κα­νό­νες ε­πί των ο­ποί­ων θε­με­λι­ώ­θη­κε η Εκ­κλη­σί­α: «οὗ­τοι ἐν ἅρ­μα­σι καὶ οὗ­τοι ἐν ἵπ­ποις, ἡ­μεῖς δὲ ἐν ὀ­νό­μα­τι Κυ­ρί­ου Θε­οῦ ἡ­μῶν με­γα­λυν­θη­σό­με­θα. αὐ­τοὶ συ­νε­πο­δί­σθη­σαν καὶ ἔ­πε­σαν, ἡ­μεῖς δὲ ἀ­νέ­στη­μεν καὶ ἀ­νωρ­θώ­θη­μεν» (Ψαλμ. ιθ΄ 8-9).

Γι­α την Ορ­θο­δο­ξί­α και τον ρό­λο του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­αρ­χεί­ου στο σύγ­χρο­νο κό­σμο μί­λη­σε προ­σφυ­έ­στα­τα ο Πα­να­γι­ώ­τα­τος Οι­κου­με­νι­κός Πα­τρι­άρ­χης κ.κ. Βαρ­θο­λο­μαίος, σε πρό­σφα­τη συ­νέν­τευ­ξή του σε μι­α με­γά­λη ε­φη­με­ρί­δα του Βε­λι­γρα­δί­ου, α­πευ­θυ­νό­με­νος στους Σέρ­βους Ορ­θο­δό­ξους α­δελ­φούς.

Ο Σέρ­βος δη­μο­σι­ο­γρά­φος ρώ­τη­σε τον Πα­να­γι­ώ­τα­το: «Πώς θα πε­ρι­γρά­φα­τε τη θέ­ση της Ορ­θο­δο­ξί­ας στο σύγ­χρο­νο κό­σμο; Ποι­ος εί­ναι ο ρό­λος σας ως Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­άρ­χη; Έ­χω στο μυ­α­λό τον Σέρ­βο θε­ο­λό­γο Stojan Gosevic, ο ο­ποί­ος κά­πο­τε δι­α­τύ­πω­σε την ά­πο­ψη ό­τι «αν δεν υ­πήρ­χε το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεί­ο, θα έ­πρε­πε να το δη­μι­ουρ­γή­σου­με». Θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­ξει Ορ­θο­δο­ξί­α χω­ρίς το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεί­ο της Κων­σταν­τι­νού­πο­λης;».

Και έ­λα­βε την α­κό­λου­θη α­πάν­τη­ση: «Η θέ­ση της Ορ­θο­δο­ξί­ας στο σύγ­χρο­νο κό­σμο δεν εί­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κή α­πό αυ­τήν που ή­ταν κα­τά τα προ­η­γού­με­να χρό­νι­α, αρ­χής γε­νο­μέ­νης α­πό το υ­πε­ρώ­ο της Πεν­τη­κο­στής. Μπο­ρεί σή­με­ρα να έ­χου­με νέ­α δε­δο­μέ­να, κοι­νω­νι­κά, ε­πι­στη­μο­νι­κά κ.λπ., αλ­λά ο προ­ο­ρι­σμός και η α­πο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας δεν άλ­λα­ξαν. Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η Κι­βω­τός της σω­τη­ρί­ας και της α­λη­θεί­ας, ό­πως την α­πε­κά­λυ­ψε ο Τρι­α­δι­κός Θε­ός στον κό­σμο. Εί­ναι ο χώ­ρος ό­που τε­λε­σι­ουρ­γεί­ται η με­τα­μόρ­φω­ση του αν­θρώ­που και ε­πι­τυγ­χά­νε­ται η έ­νω­σή του με τον Θε­ό. Η Εκ­κλη­σί­α, δη­λα­δή, εί­ναι «η Βα­σι­λεί­α του Θε­ού» στον κό­σμο. Ό­λα τα άλ­λα που βλέ­που­με σή­με­ρα, τα ο­ποί­α μπο­ρεί να εν­τυ­πω­σι­ά­ζουν και να προ­κα­λούν θαυ­μα­σμό, ό­πως έρ­γα φι­λαν­θρω­πί­ας, πο­λι­τι­σμού, κοι­νω­νι­κά, α­κα­δη­μα­ϊ­κά ή και α­να­πτυ­ξι­α­κά, ό­σο ση­μαν­τι­κά κι αν φαί­νον­ται, δεν παύ­ουν να εί­ναι πα­ρε­πό­με­να του βα­σι­κού σκο­πού και προ­ο­ρι­σμού της Εκ­κλη­σί­ας. Και φυ­σι­κά δεν μπο­ρούν με τί­πο­τα να αν­τι­κα­τα­στή­σουν τον κυ­ρί­αρ­χο και πρω­ταρ­χι­κό μυ­στη­ρι­α­κό και σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας μας.

Ό­σον α­φο­ρά τώ­ρα στο ρό­λο του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­αρ­χεί­ου στον κό­σμο και στην Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, θα προ­τι­μού­σα, αν­τί να α­να­πτύ­ξω μί­α α­πάν­τη­ση, να προ­τρέ­ψω ό­λους τους κα­λούς σας α­να­γνώ­στες να α­να­τρέ­ξουν στην εκ­κλη­σι­α­στι­κή ι­στο­ρί­α, στους Ι­ε­ρούς Κα­νό­νες, στην Πα­τε­ρι­κή μας δι­δα­σκα­λί­α και στην Ι­ε­ρά Πα­ρά­δο­ση και ε­κεί θα δι­α­πι­στώ­σουν ποι­ος εί­ναι ο ρό­λος και η ευ­θύ­νη του Οι­κου­με­νι­κού και Α­πο­στο­λι­κού Θρό­νου. Ε­μείς, ως τα­πει­νοί δι­ά­κο­νοι και συ­νε­χι­στές του Α­πο­στό­λου Αν­δρέ­α, δεν κά­νου­με τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω α­πό αυ­τό που οι Ι­ε­ροί Κα­νό­νες μάς κλη­ρο­δό­τη­σαν. Η φρά­ση αυ­τή του γνω­στού Σέρ­βου θε­ο­λό­γου Stojan Gosevic ε­πα­λη­θεύ­ε­ται α­πό την πρά­ξη των Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων και την Πα­ρά­δο­ση της Εκ­κλη­σί­ας μας. Ό,τι εί­ναι και ό,τι έ­χει το Οι­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεί­ο το ο­φεί­λει στην Εκ­κλη­σί­α. Δεν εί­μα­στε μι­α αυ­το­δη­μι­ούρ­γη­τη ον­τό­τη­τα αλ­λά μι­α ύ­παρ­ξη που προ­έ­κυ­ψε α­γι­ο­πνευ­μα­τι­κώς.» (Συ­νέν­τευ­ξη της Α.Θ. Πα­να­γι­ό­τη­τος, του Οι­κου­με­νι­κού Πα­τρι­άρ­χου κ.κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου α­πό το δη­μο­σι­ο­γρά­φο Zivojin Rakocevic γι­α τη Σερ­βι­κή ε­φη­με­ρί­δα «Politika»).

Με παρόμοιο τρόπο είχε αναφερθεί στο Θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο κορυφαίος θεολόγος, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου κ. Ιωάννης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αν δεν υπήρχε ο θεσμός αυτός, θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί. Χωρίς το Οικουμενικό Πατριαρχείο η Ορθοδοξία θα περιπέσει στη δίνη των εθνικισμών, στην καυχησιολογία του παρελθόντος, στην εσωστρέφεια της αυτάρκειας, στην περιφρόνηση του συγχρόνου κόσμου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέδειξε ότι μπορεί να μετουσιώνει το παρελθόν σε παρόν, το παρόν σε μέλλον, το χθες και το σήμερα σε αύριο. Και τούτο, γιατί πέρα από τη θεσμική του ιδιότητα, είναι φορέας μιάς ανοικτής νοοτροπίας, μιάς καθολικότητας και μιάς ευαισθησίας για τον άνθρωπο κάθε εποχής. Και αυτό αποτελεί την κατ᾿ άνθρωπον εγγύηση του μέλλοντός του».