Του Δρος Αντωνίου Χατζόπουλου
Άρχοντος Ιερομνήμονος της Μ.τ.Χ.Ε.
Κατά τα μαθητικά μας χρόνια στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, την δεκαετία του 1970, συχνά ακούγαμε από Αρχιερείς και καθηγητές μας επαίνους για το ήθος του Σχολάρχη Ικονίου Ιακώβου.Απαξάπαντες μας μιλούσαν για την γνησιότητα, την καλοσύνη, την απλότητα και την σεμνότητα του φαναριώτη Αρχιερέα που είχε αποβιώσει νέος την ηλικία το 1964. Η μνήμη του όμως ήταν ζωντανή ακόμη και στα χρόνια μας επί Σχολάρχου Σταυρουπόλεως Μαξίμου, αν και είχαν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την λήξη της σχολαρχίας του και η συγκίνηση όλων όσων μιλούσαν γι ΄αυτόν φαινόταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Πάντα είχα την απορία κατά νουν: τι ήταν εκείνο που τον έκανε διαφορετικό από τους άλλους;
Πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου μία ποιητική συλλογή τουαοιδίμου Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού Χαρκιανάκι.Ο φωτισμένος και προικισμένος με ορθόδοξο ήθος Στυλιανός, απόφοιτος και ο ίδιος της Σχολής τον έζησε ως Σχολάρχη και σκιαγραφεί με αριστοτεχνικό τρόπο την προσωπικότητά του στο ποίημαπου παραθέτω παρακάτω:
ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Τις δυο τόσο κοινόχρηστες λεξούλες
«εγώ» και «μου»
τις είχες Γέροντα οριστικά διαγράψει
σαν να μην είχαν μπει ποτέ
στο δικό σου λεξιλόγιο
μήτε ακόμη και όταν ήσουν παιδί
Αν ήθελες να υπενθυμίσεις παραγγέλματα
που μας είχε δώσει εν καιρώ
το αδιάψευστο στόμα Σου
καθώς αγρυπνούσες στην καθημερινή μας παιδαγωγία
έλεγες Απλώς «η Σχολή σας είπε»
ή
η «Εκκλησία ώρισε» και Εσύ κρυβόσουν στην ανωνυμία
μη λερωθείς και μη μας σκανδαλίσεις
για δήθεν ανθρωπαρέσκεια
αν πάλι μιλούσες για αντικείμενα
δικά Σου
που έπρεπε να ετοιμάσουμε
ή να νοιαστούμε
έλεγες τελείως αόριστα
«εκείνα τα άμφια» ή «εκείνο το μπαστούνι»
σαν να μας έδειχνες αστέρες
διάττοντες
που εντός ολίγου θα εξαφανίζονταν
για πάντα
Συ ο εγγύτατος στις ψυχές των
συνανθρώπων
στάθηκες τόσο μακρινός
από οποιαδήποτε κοσμικά
και μόνο όταν έφυγες Το καταλάβαμε
πώς έζησες σαν ασώματος
ανάμεσά μας
(Σ.Σ. Χαρκιανάκις, ΤΕΦΡΕΣ ΑΚΤΕΣ, ποιήματα, Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ 1995, σελ. 19-20)