Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ

Διερχόμεθα μίαν ἰδιαιτέρως δύσκολον περίοδον, λόγῳ τῆς παγκοσμίου ὑγιειονομικῆς κρίσεως ἀπὸ τὴν πανδημίαν τοῦ κορωνοϊοῦ. Αἱ Ἀρχαὶ τῆς Χώρας μας, ὅπως καὶ πολλῶν χωρῶν τοῦ κόσμου, ἔχουν λάβει τὰ ἀπαραίτητα μέτρα διὰ τὴν διασφάλισιν τῆς δημοσίου ὑγιείας πρὸς ἀποφυγὴν τῆς διασπορᾶς τοῦ ἰοῦ, ἡ ὁποία εὐνοεῖται διὰ τῶν συναθροίσεων ἀνθρώπων. Τὰ περιοριστικὰ αὐτὰ μέτρα ἐπηρέασαν καὶ τὴν δημοσίαν λατρείαν ὅλων τῶν ἀνθρώπων, παντὸς θρησκεύματος, ἀκόμη καὶ εἰς τὰς πλέον εὐλογημένας περιόδους διὰ τὸν καθένα μας. Πρῶτα ἡμᾶς τοὺς Χριστιανούς, παντὸς δόγματος, κατὰ τὴν περίοδον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Πάσχα˙ τοὺς Ἑβραίους κατὰ τὸ ἰδικόν των Πάσχα˙ καὶ τώρα τοὺς Μουσουλμάνους, κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Ραμαζανίου. Καὶ μᾶς ἐπηρέασαν, διότι ἡ συνάθροισις εἰς τοὺς χώρους λατρείας (Ἱεροὺς Ναούς, Συναγωγάς, Τεμένη) ἀντενδείκνυται, ὡς εὐνοοῦσα τὴν ταχεῖαν διάδοσιν τῆς νόσου, κατὰ τοὺς ἐπιστήμονας.

Ἡμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ καρτερίαν, ὑπομονὴν καὶ προσευχὴν τὴν δοκιμασίαν αὐτὴν ποὺ εἶναι δι’ ἡμᾶς ἕνας πειρασμός, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸν ὡς τιμωρίαν ἀλλὰ παρεχωρήθη ἀπὸ Αὐτὸν πρὸς ἄσκησιν εἰς τὴν ἀρετήν. Κατὰ τὴν περίοδον αὐτὴν τοῦ πειρασμοῦ ἄς προσευχηθοῦμε περισσότερον, ἄς προσπαθήσουμε διὰ τῆς κατ’ ἰδίαν προσευχῆς νὰ πλησιάσουμε περισσότερον τὸν Θεόν καὶ νὰ ἀσκήσουμε αὐτοκριτικήν. Ὡς πιστοὶ ἐστερήθημεν τῆς Κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ, τῆς Μεταλήψεως τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Του, κατὰ τὸ Ἅγιον Πάσχα. Δὲν ἠμπορέσαμεν νὰ γίνωμεν «σύσσωμοι καὶ σύναιμοι Χριστοῦ» τὴν Μεγάλην Ἡμέραν, τὴν Μίαν τῶν Σαββάτων, τὴν Ἑορτὴν τῶν Ἑορτῶν. Ὡς πιστοὶ ἀδυνατοῦμεν νὰ συναχθοῦμεν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν Ὀνόματι Κυρίου καὶ νὰ ἀναπέμψουμε προσευχὰς πρὸς τὸν Θεόν, παρακαλοῦντες διὰ τὴν ἱκανοποίησιν τῶν αἰτήματων μας, κυρίως τῶν πρὸς σωτηρίαν μας. Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστανοὶ στερούμεθα τῆς Κοινωνίας μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν εἰκόνων Του, τῶν συνανθρώπων μας. Στερούμεθα τὴν χαρᾶς τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεώς μας ἔχοντες ἐν μέσῳ τὸν Χριστόν, κατὰ τὴν ρῆσιν Του: «Σᾶς βεβαιώνω ἐπίσης πῶς ἂν δύο ἀπὸ σᾶς συμφωνήσουν στὴ γῆ γιὰ ἕνα πρᾶγμα ποὺ θὰ ζητήσουν, ὁ οὐράνιος Πατέρας μου θὰ τοὺς τὸ κάνῃ. Γιατὶ ὅπου εἶναι δύο ἢ τρεῖς συναγμένοι στὸ Ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἀνάμεσά τους» (πρβλ. Ματθ. 18, 19-20).

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας Κόλασις εἶναι ἡ στέρησις τῆς ἐπικοινωνίας μας πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν συνάνθρωπον. Ἡ ἔλλειψις τῆς νοητῆς ἠδονῆς ποὺ παρέχει ἡ ὅρασις τοῦ Θείου Κάλλους καὶ ἡ Κοινωνία μας πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον μας, καὶ ὅλων μαζὶ πρὸς τὸν Αὐτόν. Κόλασις εἶναι ἡ ἀπομόνωσις, ἡ μοναξιά, ἡ κοινωνικὴ ἀποστασιοποίησις. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασεν ὄχι μόνους ἀλλὰ ἐν κοινωνίᾳ καὶ μᾶς ἔταξε νὰ ζοῦμεν ἐντὸς αὐτῆς. Ἄλλωστε καὶ ὁ τιμώμενος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρόδρομος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μέγας φιλόσοφος Ἀριστοτέλης εἰς τὸ ἔργον του «Πολιτικὰ» τονίζει ὅτι «ὅποιος δὲν εἶναι ἱκανὸς νὰ συμμετέχῃ εἰς μίαν κοινότητα … εἶναι ἤ ἄγριον ζῷον ἢ Θεός» (πρβλ. Πολιτικά, 1253a 25-29).

Κατὰ τὴν περίοδον αὐτήν, ποὺ ἡ κοινωνικὴ ἀποστασιοποίησις διὰ λόγους διαφυλάξεως τῆς δημοσίου ὑγιείας εἶναι ἐπιβεβλημένη, ἂς προβληματισθοῦμε ὅλοι μας κατὰ πόσον ἔχομεν ἐπιλέξει τὴν κόλασιν, τὴν ἀπομόνωσιν, τὴν ἀποστασιοποίησιν, τὴν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τὸν συνάνθρωπον, εἰς περιόδους κανονικότητος καὶ ὁμαλότητος, ὅταν ἡ κοινωνικὴ ἀποστασιοποίησις δὲν ἐπιβάλλεται διὰ λόγους ἀνωτέρας βίας. Ἂς προβληματισθοῦμε κατὰ πόσον ἀξιοποιοῦμε τὸ ἀγαθὸν τῆς Κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὸ συνάνθρωπον καὶ ἂς τὸ ἐκτιμήσωμεν, τώρα ποὺ τὸ στερούμεθα. Τέλος, ἂς ἑνώσουμε ὅλοι μαζὶ τὴν προσευχήν μας πρὸς τὸν Θεὸν νὰ κολοβώσῃ, νὰ μειώσῃ τὰς ἡμέρας τοῦ πειρασμοῦ, ὥστε συντόμως νὰ ἐπανασυναντηθοῦμε ποιμένες καὶ ποίμνιον, γύρω ἀπὸ τὴν πνευματικὴν τράπεζαν, τὸ Ἅγιον Θυσιαστήριον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Φωτεινῆς.

Διὰ τῶν σκέψεων αὐτῶν, ἐπικοινωνῶ πρὸς ἐσᾶς, τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Σμύρνης, ὡς Ποιμενάρχης σας, καὶ σᾶς διαβεβαιῶ ὅτι, κατόπιν ἀδείας τῶν Ἀρχῶν, ἐτελέσθησαν, κατὰ τὸ Ἅγιον Πάσχα, καὶ τελοῦνται ἀνελλιπῶς αἱ Θεῖαι Λειτουργίαι καὶ αἱ λοιπαὶ Ἱεραὶ Ἀκολουθίαι εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίας Φωτεινῆς, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, μὲ τὴν προσδοκίαν ὅτι συντόμως θὰ ἐπανασυναντηθοῦμεν ὅλοι, σῷοι καὶ ὑγιεῖς, ἐν τῇ κλάσει τοῦ Ἄρτου καὶ τῇ πόσει τοῦ Οἴνου, γινόμενοι σύσσωμοι καὶ σύναιμοι Χριστοῦ. Ἀμήν.