«Μάνα δὲ βρίσκεται λέξη καμία/νἄχει στὸν ἦχο της τόση ἁρμονία»
Ἡ φωτ. ποὺ παραθέτω, καὶ τὴν ὁποία δανείζομαι ἀπὸ τὸ «Amen», τὸ Πρακτορεῖο ἐκκλ. Εἰδήσεων, μὲ ξαναγυρίζει πίσω, στὸν Φεβρουάριο τοῦ 2012, τότε ποὺ ἀναχώρησε γιὰ πάντα κι ἡ δικιά μου Μητέρα. Μὲ ξαναγυρίζει λέγω, καθὼς παρατηρῶ τὴ φωτογραφία αὐτὴ τοῦ Μνημοσύνου τῆς Μητρὸς τοῦ Ἁγίου Σεβαστείας κ. Δημητρίου,στὴν Βασιλίδα τῶν Πόλεων καὶ τὸν ἴδιο σεμνό, λιτὸ κι ἀπέριττο: χωνεμένο στὶς ἀναμνήσεις του, ποὺ τὶς στολίζει ἡ πάντιμος μορφὴ τῆς Μητέρας του.
Εἶναι ὀδυνηρὲς αὐτὲς οἱ στιγμές, ἀλλὰ καὶ ἀναπόφευκτες, Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μᾶς φέρνει στὸν κόσμο ν᾿ ἀναχωρεῖ κάποτε, ἀφήνοντας ἕνα κενὸ ποὺ πραγματικὰ συγκλονίζει. Καὶ συγκλονίζει, γιατὶ αὐτὸ τὸ κενό, ὅταν τὸ σιμώσεις, τὸ ἐπισκεφτεῖς, συνέχεσαι ἀπό ἕνα μεταφυσικὸ ρῖγος, κορυφαῖο μεταφυσικὸ ρῖγος, λὲς καὶ εἰσοδεύεις στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Καὶ εἶναι πάντοτε οι στιγμὲς αὐτές, στιγμές βιωματικὰ πολύτιμες, ποὺ τὶς καταυγάζει μαρμαρυγὴ οὐράνια, τὶς σκέπει τὸ μεγαλεῖο κι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μεταποιηθοῦν σὲ στολισμὸ ψυχῆς.
«Γιά τό μυστήριο τῆς μητέρας καί τήν ἀνέκφραστη καί ταυτισμένη μέ τό ἱερό καί τό θεῖο ἀγάπη της πρός τό παιδί της μᾶς ὁμιλοῦν ἡ ἀνθρωπίνη ἐμπειρική πραγματικότης, οἱ λογοτέχναι, οἱ ποιηταί, οἱ συγγραφεῖς, οἱ δάσκαλοί μας, γενικά ὅλοι ὅσοι ἤλθαμε, κατά τό ἔλεος τοῦ Κυρίου σ’αὐτόν τόν κόσμο Του.».
Πόσο δίκιο εἶχε, λέγοντας τὰ παραπάνω, ὁ Ἅγιος Φιλαδελφείας κ. Μελίτων ποὺ ἐτέλεσε μέσα στὴν Εὐχαριστιακὴ Σύναξη τὸ Μυστήριο τῶν Ἱερῶς Κεκοιμημένων,ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῆς Μητρὸς τοῦ Ἁγίου Σεβαστείας, ὁ ὁποῖος καὶ ἵσταται πρὸ τῆς εὐπρεπισμένης πενθηφόρου τραπέζης μὲ τὰ ἱερὰ κόλλυβα τῆς Μητρός του. Κι εἰλικρινὰ τὸ λέγω: πόσες μνῆμες δὲν ἀνεβαίνουν ἀπό τὴν καρδιὰ στὸ νοῦ τοῦ τεθλιμμένου Ἱεράρχη, καθὼς ἀτενίζει τὸ τραπέζι αὐτό, τὸ ὁποῖο, πανηγυρικῷ, ἀλλὰ καὶ χαρμολυπικῷ τῶ τρόπῳ, ἔστρωσε ἡ Πολίτισσα Μάνα του! Γιατὶ ἡ Μνήμη της συνεκάλεσε τὸν Παναγιώτατο, τοὺς Ἀρχιερεῖς, τοὺς Ἱερεῖς, τοὺς διακόνους καὶ τὸν περιούσιο λαό γύρω ἀπό αὐτὴν τὴν τράπεζα. Νά, λοιπόν, κι ἄλλο ἕνα Μυστήριο... Μυστήριο ποὺ τὸ βίωσε ὁ γράφων πολλὰ χρόνια πρίν σ᾿ ἕνα Μοναστήρι τοῦ τόπου του-παλαιὸ Σταυροπήγιο, στολισμένο μὲ τὴν εὐλογία τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς-ὅταν ἕνα βροχερὸ χειμωνιάτικο πρωϊνὸ τελούσαμε τὸ Μνημόσυνο τῆς γιαγιᾶς μου Σοφίας, κι ἡ κόρη της, ἡ συγχωρεμένη ἡ Μάνα μου μοῦ εἶπε ἐκείνη τὴ σημαδιακὴ φράση: «Σήμερα τὸ τραπέζι τὸ στρώνει ἡ γιαγιὰ καὶ τοὺς κάλεσε ὅλους... Νὰ τοὺς γράψεις καὶ νὰ τοὺς ξεφωνήσεις...».
Θεολογία δὲν εἶχε σπουδάσει, λίγα γράμματα ἤξερε, ἀλλὰ εἶχε εὐλάβεια καὶ πίστη ἡ Μητέρα μου. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ τελοῦμε Μνημόσυνο αὐτὰ σκέφτομαι. Ὅπως στὴν προκειμένη περίπτωση ποὺ εἶδα καὶ τὴ φωτογραφία αὐτή, ἀλλὰ καὶ διάβασα τὸν βαθὺ θεολογικὸ καὶ περισσῶς ἀνθρώπινο, ἀλλὰ θαυμαστὰ ἐμβιωμένο λόγο τοῦ Ἁγίου Φιλαδελφείας. Μνημεῖο λόγου, ἀληθῶς.
«Ἡ ἀείμνηστος Μητέρα Ζωή μᾶς διδάσκει –καί αὐτή- μέ τήν ὐποδειγματική καί ἁπλῆ ἐπί τῆς γῆς ζωή της, ἀλλά καί μέ τήν μετάβασί της «ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα», ὅτι ὁ σάρκινος ἄνθρωπος ἔρχεται σέ ἄμεση ἐπαφή καί γνῶσι μέ τόν «ἔσω ἄνθρωπο», μέ τήν συνείδησί του, μέ τόν ἀληθινό ἑαυτό του, μόνον ὅταν γίνῃ ἐκκλησιαστικός, μυστηριακός, ὅταν συναντήσῃ μέ κόπους, δάκρυα καί θυσίες τόν Χριστό, ὅταν λειτουργηθῇ, ὅταν ἐκκλησιασθῇ, ὅπως ἐκκλησιάζεται καί αὐτή ἡ ἰδία, ἡ δημιουργήσασα τόν κόσμον, Παναγία Τριάς, κατά τόν Ἱερό Φώτιο.
Σ᾿ αὐτόν τόν «σαββατισμό», τόν «ἐκκλησιασμό» τῆς ἐν πίστει θείας ἀγάπης καί εὐσπλαγχνίας, ἤδη ἀπό τοῦδε, μᾶς καλεῖ ὁ Κύριός μας, μᾶς καλοῦν οἱ προαπελθόντες πατέρες καί πρόγονοι μας. Μᾶς καλεῖ καί ἡ προαπελθοῦσα μακαριστή Ταταυλιανή Μητέρα μας Ζωή, τῆς ὁποίας τό πνεῦμα ὑπερίπταται καί τώρα ἀνάμεσά μας, «ἀοράτως συνόν», ἔστω καί ἄν ἡμεῖς οἱ σάρκινοι ἀκόμη, «δέν ἐπιγινώσκομεν τόν τόπον αὐτοῦ», ὅπως οἱ Λουκᾶς καί Κλεόπας ἐγνώρισαν τόν διηγηθέντας «ἐν τῇ ὁδῷ», πάντα τά ἐν ταῖς Γραφαῖς περί Αὐτοῦ, συνοδοιπόρο των Ἀναστἀντα Χριστό μόνον «ἐν τῇ κλάσει τοῦ Ἄρτου». Αἰωνία της ἡ μνήμη».
Ἄν ὁ μνήμων, (ἀπό τὴ λ. αὐτὴ παράγεται ἠ λ. Μνημόσυνο) εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲ λησμονεῖ, πολὺ σοφὰ ἡ Ἐκκλησία θέσπισε, σιμὰ στὰ Μνημόσυνα τῶν Κεκοιμημένων (40, χρόνος καὶ τρίχρονα) καὶ τὰ καθ᾿ ἔκαστον Σάββατο, μὲ κορυφαῖα τὰ δύο Ψυχοσάββατα. Γιατὶ ὁ πρῶτος ποὺ δὲν λησμονεῖ τοὺς κεκοιμημένους καὶ τοὺς ἔχει ἐγγεγραμμένους «ἐν βίβλῳ ζωῆς» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ποὺ μᾶς χάρισε τὸ μέγιστον ἀγαθὸ τῆς Μνήμης, γιὰ νὰ θυμόμαστε. Καί, προεχόντως, μαζὶ μὲ ὅλα, νὰ μνημονεύουμε τῶν Ἡγουμένων ἡμῶν, κορυφαία θέση στοὺς ὁποίους κατέχει κι ἡ Μάνα.
Σκύβω καὶ ἀσπάζομαι φιλαδέλφως τὴν δεξιὰν τοῦ τεθλιμμένου Ἁγίου Σεβαστείας, ὡς ἐπίσης καὶ τοῦ Ἱερουργοῦ Ἁγίου Φιλαδελφείας, ποὺ φιλοτίμως καὶ θεοφιλῶς μᾶς δώρισε καὶ τοῦτο τὸ μνημεῖο λόγου: Ἐκ Φαναρίου ἐξάπαντος...
παπα-κων. ν. καλλιανός, σκόπελος