ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: "Εἶναι καιρός νά ἐνσαρκώσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο"

Παναγιώτατε Δέσποτα, 

Σεβασμιώτατοι Ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς, 

Ἐξοχώτατε Κε Πρέσβυ, 

Ἄρχοντες τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, 

Ἐκλεκτοί παρόντες. 

Ὑποδεχθήκαμε τόν καινούργιο χρόνο καί πάλιν μέ ἀνάμικτα συναισθήματα ἀναμονῆς, ἀνησυχίας, ἀπογοητεύσεως, ἀλλά καί ἐλπίδος σέ κάποιο ἀπόμερο σημεῖο τοῦ ἐσώτερου ἑαυτοῦ μας. 

Ὅλοι περιμένουν μέ ἀγωνία ὅτι θά σταματήσει ἐπί τέλους ἡ αἱματοχυσία καί ὁ ἀλληλοσπαραγμός πού μαίνεται ὄχι καί πολύ μακρυά ἀπό μᾶς. Μάταια οἱ ἐκκλήσεις, οἱ κρίσεις καί οἱ ἐπικρίσεις, οἱ διαξιφισμοί μεταξύ ἰσχυρῶν χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα. Διακυβεύεται ἡ ὑπόστασις ἀτόμων καί λαῶν καί ἐνῷ τό πνεῦμα ἔχει καταδικασθεῖ σέ σιωπή ἡ οἰκονομία πού χωρίζει τούς ἀνθρώπους σέ πλούσιους καί πτωχούς προχωρεῖ μέ ἀσυλλόγιστα βήματαπρός στείρους ὁραματισμούς μέ ἀποτέλεσμα τήν καταστροφή καί τήν ἐξαθλίωση τῶν πάντων μέ ἀναπάντεχες καί ἀνεπανόρθωτες συνέπειες γιά ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. 

Δέν εἶναι ἁπλῶς λυπηρό ἀλλά βαθύτατα ὀδυνηρό τό ὅτι ἡ παντοδύναμη ἐξουσία τῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων καθορίζει τά πάντα. Διερωτᾶται κανείς τό πόσον τοῖς ἑκατόν τοῦ γηίνου πληθυσμοῦ ἀπολαμβάνει πράγματι μιά ὑποφερτή διαβίωση χωρίς τήν ὑποταγή σέ παράγοντες πού ἀποφασίζουν ἀνεξάρτητα καί αὐθαίρετα γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς του. 

Ἐπαναλαμβάνεται γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀλλά μᾶλλον ἡ ἐπιταγή ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται νά ἀναλάβουν τίς εὐθύνες τους μέ πλήρη καί ἀπόλυτη συνυπευθυνότητα γιά ὅλους καί ἀπό ὅλους πού ζοῦν στόν πλανήτη μας. 

Ἡ ἔλλειψις εὐθύνης ὁδηγεῖ βαθμηδόν καί κατ᾿ ὀλίγον στήν ἀναξιοκρατία, τόν διωγμό τῆς ποιότητας, τήν αὐθαιρεσία, τήν κοινωνική ἀδικία, τή ροπή πρός τήν ραστώνη. Σκέπτεται κανείς τί εἶναι ἐκεῖνο πού ὠθεῖ νέους ἀνθρώπους νά ἐπιθυμοῦν νά ἀποδράσουν ἀπό τούς καταναλωτικούς παραδείσους τῆς Δύσης; Εἶναι ἴσως ὁ τρόμος τοῦ κενοῦ πού ἐπιβάλλεται σιγά σιγά στίς δυτικές κοινωνίες. Τό παγκοσμιοποιημένο δυτικό παράδειγμα ἔχει μεταβάλει τόν πλανήτη σέ πεδίο ὅπου κυριαρχεῖ ἡ δύναμη τοῦ ἰσχυροτέρου καί ἡ ἀγριότης ἐξαφανίζει σιγά σιγά κάθε ἴχνος πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπιᾶς. Καί μέσα σ᾿ ὅλα αὐτά ἕνας θρησκευτικός φανατισμός, μέ ἔντονα στοιχεῖα ὀπισθοδρόμησης, ἔρχεται ὡσάν μιά νέα μεταδοτική νόσοςμέ μοναδικό σκοπό νά ἐγκατασταθεῖ μέσα στίς κοινωνίες. Προσπαθεῖ νά ἐξαπλωθεῖ σέ ὅλες τίς θρησκεῖες χωρίς διάκριση ἀλλά καί ἐντός τοῦ ἀθεϊσμοῦ ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς κοινωνίας. Πρόσφατα ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης διεκήρυξε ὅτι «ὁ φανατισμός καί ὁ φονταμενταλισμός εἶναι ἔννοιαι ξέναι πρός τήν παράδοσιν καί τό σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας». 

Μπροστά σ᾿ ὅλα αὐτά τί θά κάμει ὁ ἄνθρωπος πού ξέπεσε καί μαστίζεται ἀπό τήν ἐξαθλίωση; Ἐκεῖνο πού ἐπιβάλλεται, τό μόνο φάρμακο γιά ἀνάκαμψη εἶναι ἡ ἀνάγκη ἠθικοῦ ἐπανεξοπλισμοῦ. Ἀλλά ἡ ἔννοια αὐτή θά παραμένει χωρίς νόημα ἄν δέν συνοδεύεται μέ πίστη, πίστη πραγματική πού θά ἀναστήσει καί πάλι τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κόσμο, πίστη πού θά συνοδεύεται ἀπό τήν ἀγάπη χωρίς ἐπιφύλαξη. Εἶναι καιρός νά ἐνσαρκώσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. 

Ἄς ἐλπίσουμε τώρα μέ τήν ἀνατολή τοῦ καινούργιου χρόνου πώς πολλές πνευματικές δυνάμεις, εἴ δυνατόν ὅλες θά συσπειρωθοῦν μπροστά στήν ἀναπάντεχη καταστροφή καί θά συνεργασθοῦν γιά ἕνα καλύτερο κόσμο ὅπου θά κυριαρχεῖ καί θά ἐπικρατεῖ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς. 

Ἐπικαλούμεθα ὅλοι μας τόν θεῖο φωτισμό, τή θεία βοήθεια μαζύ μέ τήν ὁλόθερμη προσευχή, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά προστατεύει τήν Ἐκκλησία Του ἀπό τοῦ Σεπτοῦ Προκαθημένου μέχρι καί τοῦ τελευταίου πιστοῦ, διότι ἀφεύκτως θά ἔλθουν καλύτερες μέρες, ἐπαναλαμβάνοντες τίς εὐχές γιά ἕνα χαρούμενο, δημιουργικό καί ἀποτελεσματικό καινούργιο χρόνο.