Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας, Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου, είναι, ως γνωστόν, και σπουδαίος ποιητής, βραβευμένος, μάλιστα, και από την Ακαδημία Αθηνών.
Ανάμεσα στα ποιήματά του, διακρίνει κανείς αρκετά «Του Φαναρίου και της Πόλης» - θα τα ονόμαζα κάπως πρόχειρα.
Στις 11 Ιουνίου 2013, ημέρα των Ονομαστηρίων της Α.Θ.Π., ο π. Π.Κ. δημοσίευσε στο ιστολόγιό του Νυχθημερόνένα ποίημα με αφορμή τα ονομαστήρια του Πατριάρχου.
Σημειώνει, σχετικά, ο ιερέας ποιητής:
«…το ποίημα που γράψαμε και δημοσιεύσαμε εκείνη την εορταστική μέρα, με τίτλο "Το Δίκιο", ως κανίσκι για τα ονομαστήριά του, μιλά για τους νεκρούς της Πόλης και των άλλων ιερών τόπων της Ρωμηοσύνης (π.χ. Ίμβρο, Καππαδοκία), οι οποίοι -τρόπον τινά- ζωοποιούνται "ευχαίς Βαρθολομαίου". Το ποίημα κλείνει με την αναστάσιμη μορφή του γέροντα Αστερίου, ταπεινού ιερέα της Ίμβρου, πλάι στον οποίον ο μικρός Δημήτριος Αρχοντώνης διακόνησε ως ιερόπαις, προτού αρχίσει την πορεία προς την πατριαρχική περιωπή. Ο ίδιος ο Πατριάρχης έχει μιλήσει παλαιότερα περί αυτού ως εξής: «... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν "πώς ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;", ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει "ανέπαφα" -αιωνία του η μνήμη. Πάντοτε τον μνημονεύω...».
Ας ξαναδιαβάσουμε το ποίημα:
Τ Ο Δ Ι Κ Ι Ο
Η Πόλη ξυπνά.
Τόσοι βεβιασμένα
κεκοιμημένοι
εξωθούνται σ’ έγερση
ευχαίς Βαρθολομαίου
ιδού πώς:
Παίρνει καιρό απ’ τα
μνήματα των Πατριαρχών
τους τάφους των Ιμβρίων
ή της Καππαδοκίας
και κρύβει λόγια
μα βουρκώνει διαρκώς.
Τότε το Δίκιο
-του δακρύου το δίκιο
κι όλης της Ρωμιοσύνης-
δικαιώνεται
κι ο γέρων Αστέριος
ανηφορίζει
στα ξωκλήσια εξαρχής
για το Χριστός Ανέστη!
[Έγραφα τους ανωτέρω στίχους, απόγευμα 10ης Ιουνίου 2013, ως ταπεινό κανίσκι στα ονομαστήρια του Πρωθιεράρχου των Ορθοδόξων. π. Π. Κ.]
Για το ποίημα αυτό ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον π. Π. Καποδίστρια στηνκάρτα που του απέστειλε λίγο αργότερα: "Θερμάς ευχαριστίας και δια το ωραίον ποίημα. Μας συγκινείτε!"
Το ποίημα αυτό συμπεριλήφθηκε στην συλλογή ποιημάτων του π. Π.Κ. που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο: «Ανακαλυπτήρια».
Και τώρααναδημοσιεύεται στην Περιοδική Έκδοση του Συλλόγου Ιμβρίων ΙΜΒΡΟΣ (τεύχος 116, Οκτ. – Δεκ. 2014), με τον τίτλο Ποίημα ενός λογίου ιερέως από τη Ζάκυνθο.
Του ποιήματος προτάσσεται η εξής εισαγωγή:
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Σύμβολο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Φάρος φωτεινός για τη χειμαζόμενη ομογένεια της Πόλης, της Ίμβρου, με άσβεστη την ελπίδα μέσα του ότι σε κάποια καμπή της ιστορίας και των διεθνών ισορροπιών θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες για μας, αν κρατηθούμε ενάντια στις σύγχρονες Κασσάνδρες που αβασάνιστα ορίζουν ημερομηνία λήξης. Με αμείωτο σθένος, μεγαλουργεί με την εργατικότητά του, προσπαθεί να διαφυλάξει αλώβητη την πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά και να την αναστυλώσει από τα χαλάσματα… Εμπνέεται και εμπνέει και τούτο αποτυπώνεται και στους ποιητικούς στίχους του λογίου ιερέως Παναγιώτη Καποδίστρια «Το Δίκιο» από την ποιητική του συλλογή ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ, η αναδημοσίευση του οποίου επετράπη υπό της Α.Θ.Παναγιότητος.
Το ποίημα σχολιάζει ο φιλόλογος Ιωάννης Καμπούρης, ο οποίος γράφει:
«Πόσες φορές δεν είδαμε αυτό το βούρκωμα στις ξωμεριές της Ίμβρου… Πόσες φορές το βλέμμα, οι λέξεις, η στάση δεν εξέπεμπαν το μήνυμα «ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα, ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του, πάντα…».
Ο φιλόλογος Ι. Καμπούρης μνημονεύει Οδυσσέα Ελύτη, παραθέτοντας αυτούς τους τελευταίους στίχους του ποιητή από την συλλογή «ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ». Άραγε γνωρίζει ότι ο Ελύτης είναι ο αγαπημένος ποιητής και δάσκαλος, με την ευρύτερη έννοια, του π.Π.Κ.;
Αυτή ήταν η μέχρι τώρα …περιπέτεια του ποιήματος για τον Πατριάρχη.
Η συνέχεια προβλέπεται απρόβλεπτα …ποιητική. Σαν «του δακρύου το δίκιο κι όλης της Ρωμιοσύνης»!
