Ομιλία Παντελή Βίγκα, Άρχοντος Μ. Χαρτοφύλακος της Μ.τ.Χ.Ε.,
στο Μνημόσυνο για τα θύματα των Σεπτεμβριανών,
Άγιος Γεώργιος Νιχωρίου, 6/9/2015
Σεβασμιώτατε,
Αξιότιμη κ. Selina Doğan, Βουλευτή του κόμματος CHP,
Αξιότιμε κ. TorosAlcan, Μέλος του Συμβουλίου Βακουφίων,
Αξιότιμε Καθηγητή κ. Νίκο Ουζούνογλου, Πρόεδρε της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών,
Εκπρόσωποι και πνευματικοί άνθρωποι των μειονοτικών κοινοτήτων,
Αγαπητοί φίλοι,
Μέλη της Ρωμαίικης κοινότητας του Νιχωρίου,
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου 2015, σε αυτή τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής, στο ναό του Αγίου Γεωργίου του Νιχωρίου, για να τιμήσουμε τη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της τρομοκράτησης και των επιθέσεων που σημειώθηκαν αυτή τη μαύρη ημέρα πριν από 60 χρόνια.
Τα γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου έχουν πλέον καταγραφεί στη σελίδα των συμφορών της χώρας μας και στη συνείδηση του καθενός ως μια οργανωμένη επίθεση μαζικής βίας.
Αυτή η επίθεση, μέσω των λεηλασιών και της μη απόδοσης δικαιοσύνης, είχε ως στόχο τις ζωές, τις περιουσίες, την ιστορία, τους χώρους λατρείας, τα νεκροταφεία, τα ιερά, τα όνειρα και τις ελπίδες της γηγενούς Ρωμαίικης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης. Η Ρωμαίικη κοινότητα εξορίστηκε από την πατρίδα της, ωστόσο υπάρχει άλλη μία πολύ σημαντική αξία που χάθηκε και δέχθηκε πλήγμα: πρόκειται για την ιδιότητα του πολίτη. Ένα κομμάτι της κοινωνίας, με την απομόνωσή του και τη χρησιμοποίησή του ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, έγινε όμηρος μιας αντίληψης πάρε-δώσε. Τούτη η αντίληψη ήταν ένα πραξικόπημα για την Τουρκική δημοκρατία.Η 6η-7η Σεπτεμβρίου βιώθηκε και στο Νιχώρι,με τους φόβους, τις ανησυχίες, τις καταστροφές και αργότερα τους γείτονες και τους φίλους που ξαφνικά χάνονταν, τις περιουσίες που άλλαζαν χέρια κάτω από το τραπέζι, τα χαλιά και τις αναμνήσεις που κρύβονταν στις αποσκευές των λεωφορείων... Βρισκόμαστε σε μια εκκλησία που δέχθηκε το μερίδιο που της αναλογούσε εκείνη τη μαύρη ημέρα. Μετόχι του Παναγίου Τάφου, Εξαρχία του Πατριαρχείου Ιεροσσολύμων, αυτή η εκκλησία ακόμη θυμάται την 6η-7η Σεπτεμβρίου. Μεταξύ μας βρίσκονται οι λιγοστοί Νιχωρίτες Ρωμιοί που κρύβουν μέσα τους τις αναμνήσεις από εκείνες τις ημέρες και τώρα πια τις διηγούνται.
Παρά το ότι παραμείναμε λίγοι στον αριθμό, βρίσκουμε στήριξη στο ενδιαφέρον και την ευαισθησία της κοινωνίας γενικότερα και ειδικότερα της νέας γενιάς. Καταβάλουμε προσπάθειες για να οργανώσουμε εκ νέου το μέλλον μας και τα ιδρύματά μας. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο για εμάς στη σύγχρονη Τουρκία.Είμαστε ευγνώμονες σε όσους μας ενθαρρύνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Με αυτή την αφορμή, επιθυμούμε να κάνουμε αναφορά επίσης στους φίλους και τους γείτονες που έδωσαν χείρα βοηθείας και μας προστάτευσαν τη νύχτα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου, από τους οποίους οι περισσότεροι πέρασαν ανώνυμοι στην ιστορία. Εάν αρκετά σπίτια και εκκλησίες σώθηκαν από την καταστροφή και τη λεηλασία, αυτό το χρωστάμε στο θάρρος και τη φιλία τους. Για παράδειγμα, προστάτης της άλλης μας εκκλησίας στο Νιχώρι ήταν ένας αστυνομικός.Έβγαλε το πιστόλι του, έμεινε μόνος στην αυλή και πρόταξε το στήθος του στον όχλο που δρούσε χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Μακάρι να ήταν και η οικογένειά του σήμερα μαζί μας.
Σήμερα μας τιμήσατε και μας χαροποιήσατε με τη συμμετοχή σας. Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας ως Ρωμαίικη κοινότητα Νιχωρίου για την ευγένεια και την ευαισθησία σας να προσευχηθείτε μαζί μας για τους νεκρούς μας. Αυτή την άδικη μεταχείριση έζησε η Ρωμαίικη κοινότητα της Πόλης. Χαιρετίζουμε την πλειονότητά των μελών της που δυστυχώς συνεχίζουν τη ζωή τους στο εξωτερικό, μοιραζόμαστε τα πάθη τους και γνωρίζουμε πως, φορτώνοντας κάποτε τις ζωές τους στους ώμους τους, άφησαν πίσω το πνεύμα τους. Ας πιέσουν πάλι τα όνειρά τους και ας καταβάλουν προσπάθειες για να επιστρέψουν.
Επιθυμώ να κλείσω το λόγο μου με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Η Πόλις» του μεγάλου ποιητή Κ. Π. Καβάφη, που έζησε 2-3 χρόνια της νεότητάς του στο Νιχώρι: «Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς•
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.»
Σας ευχαριστώ.
Δείτε επίσης στο Φως Φαναρίου:
