ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ
«Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, μή μοῦ ἐπιλάθησθε, ὅταν ὑμνῆτε τόν Κύριον∙ ἀλλά μνήσθητε μου τοῦ πόθου καί τῆς ἀγάπης∙ μνήσθητε τῆς ἀδελφότητος, καί ἱκετεύσατε τόν Θεόν, ἵνα με ἀναπαύσῃ μετά δικαίων ὁ Κύριος»∙ ἀκοῦμε τόν τίμιο, ταπεινό, πρᾶο, ἥρεμο, ἡσύχιο, πιστό, στοργικό σύζυγο, πατέρα καί ἀδελφό, συνετό, σχολαστικό, εἰρηνικό, ἀθόρυβα καί ἀποτελεσματικά ἐργατικό μέχρι τέλους καί ἀφωσιωμένο στήν ἀγάπη, στήν διακονία τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί τοῦ καθήκοντος μακαριστό π. Νικόλαο Πετροπέλλη.
Καί πῶς εἶναι δυνατό νά σέ ξεχάσουμε, μακαριστέ ἀδελφέ καί φίλε καί συνοδοιπόρε μας, ἡ Μήτερα Ἐκκλησία, ὁ Πατριάρχης μας, ἡ Ἱεραρχία τῆς Πόλεως, ἡ Πατριαρχική Αὐλή, οἱ συναδελφοί σου κληρικοί, οἱ πιστοί στίς Κοινότητες πού διηκόνησες ἐπί ἑξῆντα περίπου χρόνια καί ἡ Ὁμογένεια τῆς Πόλεως γενικά; Πῶς νά ξεχάσουμε τήν ἀνιδιοτελῆ καί γεμάτη ἀγάπη καί στοργή προσφορά σου πρός ὅλους μας, ὅσους εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά συμπορευθοῦμε καί νά συνεργασθοῦμε μαζί σου στόν κοινό ἀγῶνα γιά τά δίκαια καί τά μαρτύρια καί τήν διαχρονική διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τήν ὁποία σύ γνώρισες καλύτερα ἀπό ὅλους μας, ἀναδιφῶντας στούς κώδικες τῆς ἱστορίας του, πού διαφύλαττες σάν πολύτιμη παρακαταθήκη, ὅπως καί εἶναι; Πῶς νά ξεχάσουμε τόν εἰρηνικό σου χαρακτῆρα καί τήν καταλυτική συμβολή σου στήν διευθέτησι προβλημάτων συνεργατῶν σου κληρικῶν καί λαϊκῶν; Πῶς νά ξεχάσουμε τήν μέχρι βαθέος γήρατος μέ τόν φακό σου σχολαστική ἔρευνα κάθε ἐγγράφου καί τά πολύτιμα εὑρετήρια πού μόνος σου μέ δική σου πρωτοβουλία κατήρτισες γιά νά διευκολύνῃς τήν ἱστορική ἔρευνα;
Βέβαια ποτέ δέν μπορεῖ νά λησμονηθῇ καί ἡ παρρησία μέ τήν ὁποία ἔλεγες, ὅταν ἔπρεπε καί ὅπου ἔπρεπε, τόν πάντοτε οἰκοδομητικό καί στοργικό καί εἰρηνικό λόγο σου. Ἀκόμη καί ἡ αὐστηρότητά σου πρός τούς συνεργάτας καί τούς φίλους σου καί ὁ «θυμός» σου ἐνίοτε, μᾶς προβλημάτιζε πάντοτε καί μᾶς ἔκανε νά βλέπουμε καί νά συνειδητοποιοῦμε τά πράγματα ὅπως εἶναι. Αὐτός ὁ λόγος καί ἡ χάρις σου, ἡ ἀγάπη σου καί ἡ στοργή σου, καί ἡ εἴσοδος στά Πατριαρχεῖα «ὄρθρου βαθέως», κάνοντας πάντοτε τόν σταυρό σου στήν εἴσοδο τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, στόν προστάτη μας Ἅγιο Γεώργιο∙ νά ἔρχεσαι, ὅσο τό ἐπέτρεπε ἡ ὑγεία σου, πρῶτος καί νά φεύγῃς τελευταῖος, μέ τό καπέλλο σου καί τόν ἀρχοντικό βηματισμό καί μέ τόν ἐποικοδομητικό σου λόγο πάντοτε.
Ὅσοι σέ ζήσαμε ἀπό κοντά, ὅσοι σέ ἀγαπήσαμε πραγματικά γι’ αὐτό πού ὑπῆρξες γιά τήν Μητέρα Ἐκκλησία καί γιά τόν καθένα μας, ὅσοι σέ πονέσαμε ἀγαπητικά καί συνεργασθήκαμε ἁρμονικά μαζί σου καί πάντοτε εὐεργετηθήκαμε ἀπό σένα καί βγαίναμε κάθε φορά πιό ἀληθινοί, προσπαθῶντας νά ἀντικρύσουμε τήν ζωή καί τήν πραγματικότητα ὅπως εἶναι, σέ διαβεβαιώνουμε ὅτι δέν θά σέ ξεχάσουμε καί θά σέ θυμούμεθα πάντοτε σάν φωτεινό ὁδοδείκτη τοῦ πόθου, τῆς πολλῆς ἀγάπης σου καί τῆς στοργῆς τῆς ἀδελφότητος.
Καί νά θέλουμε, λοιπόν δέν μποροῦμε νά λησμονήσουμε. Διότι σύ, ἀείμνηστε π. Νικόλαε, καί ἡ στό Θυσιαστήριο καί στό Ἀρχειοφυλάκιο τοῦ Πατριαρχείου μας μακρά ἐπίγειος ζωή σου, δέν ὑπῆρξες «ναῦς ἐπί θαλάσσης ἴχνος οὐκ ἔχουσα». Δέν ὑπῆρξες μόνο μνήμη καί ἀνάμνησις. Δέν καλύπτεσαι ἀπό τήν λήθη. Ἴσως μόνον γιά τούς ὀλίγους. Διά τούς πολλούς, ὅσους εὐεργέτησες, ἐδῶ στήν Πόλι καί στήν Ἴμβρο, πάντοτε ἀθόρυβα, κληρικούς καί λαϊκούς, καί εἰς ὅσους ἀνεδίφησαν στούς κώδικες τῆς διαχρονικῆς ἱστορίας τῆς μαρτυρικῆς μας Ἐκκλησίας, παραμένεις πάντοτε τό «ἴχνος», τό «φῶς καί ἡ σκιά», ἡ «μνήμη καί ἡ λήθη», ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ σοφός καί ἰδικός σου Γέρων καί μέντωρ ἀλησμόνητος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων. Παραμένεις πάντοτε ὁ φίλος, ὁ ἀδελφός, ὁ καρτερικός καί ὑπομονετικός καί ἐπίμονος σύμβουλος, μέ τήν στοργική καί ἀφωσιωμένη ἀγάπη σου.
«Θάνατος ἀνδρί ἀνάπαυσις ὑπάρχει», κατά τόν ὑμνωδό Ιωάννη τόν Δαμασκηνό. Λοιπόν, Γέροντα, Φίλε καί Ἀδελφέ π. Νικόλαε, ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ στόν Ἅγιο Ἐλευθέριο τῶν Ταταούλων μαζί μέ τήν μακαριστή μητέρα σου Εἰρήνη καί τούς ἀοιδίμους πατέρας καί ἀδελφούς μας Ὀρθοδόξους ρωμηούς τῆς Πόλης. Μή μᾶς ξεχνᾶς στόν Θρόνο τοῦ Κυρίου μας, σύ πού ὑπῆρξες «πιστός ἄχρι θανάτου» ἐν ὁσιότητι, ἐν εὐσεβείᾳ, ἐν ἱεροπρεπείᾳ, κυρίως εἰρηνικός καί γεμᾶτος ἀγάπη καί στοργή. Σύ πού μέσα καί ἀπό τήν αὐστηρότητά σου ἀκόμη ὑπῆρξες ἕνας ἀπό τούς τελευταίους τῆς γενεᾶς τῶν παραδοσιακῶν κληρικῶν τοῦ Πατριαρχείου μας,τῶν ἁπλῶν καί χαριτωμένων, πού μόνο ἡ παρουσία τους ἡ ἀθόρυβη, ἀλλά πάντοτε καταλυτική, καί τό παράδειγμά τους, μᾶς γέμιζε, μᾶς ἀνέπαυε, μᾶς ἔδιδε δύναμι νά συνεχίζουμε τήν παρά τίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς - «κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» - διακονία του ὁ καθένας μας.
Ναί, ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ, μέ τήν βεβαιότητα ὅτι τά στίγματα τῆς διαβάσεώς σου ἀπό τήν ἐπίγεια αὐτή ζωή παραμένουν ἀνεξίτηλα. Τά καλντερίμια τῶν στενωπῶν τοῦ Φαναρίου, οἱ Ναοί καί αἱ Κοινότητες μας τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Τζιβαλίου, τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος τοῦ Κουσκουντζουκίου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Καρύπη Ἀντιγόνης, τοῦ γενεθλίου χωρίου σου τοῦ Γλυκέος καί ὁλοκλήρου τῆς Ἴμβρου, ἰδιαιτέρως ὅμως τά πήλινα στόματά μας καί οἱ ἀθάνατες ψυχές μας, μυστικά προσεύχονται:
Νικόλαος ὁ Μέγας Οἰκονόμος, ὁ τελευταῖος τῶν «παλαιῶν» κεκοίμηται, διάπυρον εὖχος. Ἀμήν.